Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

“La vida es corta y está llena de problemas,

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

como una flor que florece y se marchita, como una sombra pasajera que pronto desaparece.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

¿Acaso te fijas en mí, Dios? ¿Por qué tienes que arrastrarme a los tribunales?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

¿Quién puede sacar algo limpio de lo impuro? Nadie.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Tú has determinado cuánto tiempo viviremos: el número de meses, un límite de tiempo para nuestras vidas.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Así que déjanos tranquilos y danos un poco de paz, para que, como el obrero, podamos disfrutar de unas horas de descanso al final del día.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

“Incluso un árbol cortado tiene la esperanza de volver a brotar, de echar brotes y seguir viviendo.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Aunque sus raíces envejezcan en la tierra y su tronco muera en el suelo,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

sólo un hilo de agua hará que brote y se ramifique como una planta joven.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

“Pero los seres humanos mueren, su fuerza disminuye; perecen, y ¿dónde están entonces?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Como el agua que se evapora de un lago y un río que se seca y desaparece,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

así los seres humanos se acuestan y no vuelven a levantarse. NO despertarán de su sueño hasta que los cielos dejen de existir.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

“Quisiera que me escondieran en el Seol; escóndeme allí hasta que tu ira desaparezca. Fija allí un tiempo definido para mí, y acuérdate de mi. (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

¿Volverán a vivir los muertos? Entonces tendría esperanza durante todo mi tiempo de angustia hasta que llegue mi liberación.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Me llamarías y yo te respondería; me añorarías, al ser que has creado.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Entonces me cuidarías y no me vigilarías para ver si peco.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Mis pecados estarían sellados en una bolsa y tú cubrirías mi culpa.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

“Pero así como las montañas se desmoronan y caen, y las rocas se derrumban;

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

así como el agua desgasta las piedras, como las inundaciones arrastran el suelo, así destruyes la esperanza que tienen los pueblos.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Los dominas continuamente y desaparecen; distorsionas sus rostros al morir y entonces los despides.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Sus hijos pueden llegar a ser importantes o caer de sus puestos, pero ellos no saben ni se enteran de nada de esto.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Cuando la gente muere sólo conoce su propio dolor y está triste por sí misma”.