Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Человек бо рожден от жены малолетен и исполнь гнева:

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

или якоже цвет процветый отпаде, отбеже же яко сень, и не постоит.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Не и о сем ли слово сотворил еси, и сему сотворил еси внити на суд пред Тя?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Кто бо чист будет от скверны? Никтоже,

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

аще и един день житие его на земли: изочтени же месяцы его от Тебе, на время положил еси, и не преступит.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Отступи от него, да умолкнет и изберет житие якоже наемник.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Есть бо древу надежда: аще бо посечено будет, паки процветет, и леторасль его не оскудеет:

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

аще бо состареется в земли корень его, на камени же скончается стебло его,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

от вони воды процветет, сотворит же жатву, якоже новосажденное.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Муж же умерый отиде, пад же человек, ктому несть.

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Временем бо оскудевает море, река же опустевши изсше:

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

человек же уснув не востанет, дондеже не будет небо сошвено, и не возбудятся от сна своего.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Убо, о, дабы во аде мя сохранил еси, скрыл же мя бы еси, дондеже престанет гнев Твой, и вчиниши ми время, в неже память сотвориши ми. (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Аще бо умрет человек, жив будет: скончав дни жития своего, потерплю, дондеже паки буду.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Посем воззовеши, аз же послушаю Тя: дел же руку Твоею не отвращайся:

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

изчислил же еси начинания моя, и ничтоже Тя мимоидет от грех моих:

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

запечатлел же ми еси беззакония в мешце, назнаменал же еси, аще что неволею преступих.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Обаче и гора падающи распадется, и камень обетшает от места своего:

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

камение огладиша воды, и потопиша воды взнак холмы земныя, и ожидание человеческо погубил еси.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Отринул еси его до конца, и отиде: изменил еси ему лице и испустил еси.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Многим же бывшым сыном его, не весть: аще же и мало их будет, не знает:

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

но плоти его болеша, душа же его о себе сетова.