Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Човек рођен од жене кратка је века и пун немира.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Као цвет ниче, и одсеца се, и бежи као сен, и не остаје.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

И на таквог отвараш око своје, и мене водиш на суд са собом!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Ко ће чисто извадити из нечиста? Нико.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Измерени су дани његови, број месеца његових у Тебе је; поставио си му међу, преко које не може прећи.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Одврати се од њега да почине докле не наврши као надничар дан свој.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Јер за дрво има надања, ако се посече, да ће се још омладити и да неће бити без изданка;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Ако и остари у земљи корен његов и у праху изумре пањ његов,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Чим осети воду, опет напупи и пусти гране као присад.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

А човек умире изнемогао; и кад издахне човек, где је?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Као кад вода отече из језера и река опадне и усахне,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Тако човек кад легне, не устаје више; докле је небеса неће се пробудити нити ће се пренути ода сна свог.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

О да ме хоћеш у гробу сакрити и склонити ме докле не утоли гнев Твој, и да ми даш рок кад ћеш ме се опоменути! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Кад умре човек, хоће ли оживети? Све дане времена које ми је одређено чекаћу докле ми дође промена.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Зазваћеш, и ја ћу Ти се одазвати; дело руку својих пожелећеш.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

А сада бројиш кораке моје, и ништа не остављаш за грех мој.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Запечаћени су у тобоцу моји преступи, и завезујеш безакоња моја.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Заиста, као што гора падне и распадне се, и као што се стена одвали с места свог,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

И као што вода спира камење и поводањ односи прах земаљски, тако надање човечије обраћаш у ништа.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Надвађујеш га једнако, те одлази, мењаш му лице и отпушташ га.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Ако синови његови буду у части, он не зна; ако ли у срамоти, он се не брине.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Само тело док је жив болује, и душа његова у њему тужи.