Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

O homem, nascido de mulher, é curto de dias, e farto de inquietação;

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Ele sai como uma flor, e é cortado; foge como a sombra, e não permanece.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Contudo sobre este abres teus olhos, e me trazes a juízo contigo.

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Quem tirará algo puro do imundo? Ninguém.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Visto que seus dias já estão determinados, e contigo está o número de seus meses, tu lhe puseste limites, [dos quais] ele não passará.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Desvia-te dele, para que ele tenha repouso; até que, como o empregado, complete seu dia.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Porque há [ainda] alguma esperança para a árvore que, se cortada, ainda se renove, e seus renovos não cessem.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Ainda que sua raiz se envelheça na terra, e seu tronco morra no solo,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Ao cheiro das águas ela brotará, e dará ramos como uma planta nova.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Porém o homem morre, e se abate; depois de expirar, onde ele está?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

As águas se vão do lago, e o rio se esgota, e se seca.

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Assim o homem se deita, e não se levanta; até que não haja mais céus, eles não despertarão, nem se erguerão de seu sono.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Ah, se tu me escondesses no Xeol, e me ocultasses até que a tua ira passasse, se me pusesses um limite de tempo, e te lembrasses de mim! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Se o homem morrer, voltará a viver? Todos os dias de meu combate esperarei, até que venha minha dispensa.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Tu [me] chamarás, e eu te responderei; e te afeiçoarás à obra de tuas mãos.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Pois então tu contarias meus passos, e não ficarias vigiando meu pecado.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Minha transgressão estaria selada numa bolsa, e tu encobririas minhas perversidades.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

E assim como a montanha cai e é destruída, e a rocha muda de seu lugar,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

E a água desgasta as pedras, e as enxurradas levam o pó da terra, assim também tu fazes perecer a esperança do homem.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Sempre prevaleces contra ele, e ele passa; tu mudas o aspecto de seu rosto, e o despedes.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Se seus filhos vierem a ter honra, ele não saberá; se forem humilhados, ele não perceberá.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Ele apenas sente as dores em sua própria carne, e lamenta por sua própria alma.