Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann’kje vekkja deim or svevnen.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Han veit’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»