Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Et menneske, født av en kvinne, lever en kort tid og mettes med uro.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Som en blomst skyter han op og visner, han farer bort som skyggen og holder ikke stand.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Endog over en sådan holder du dine øine åpne, og mig fører du frem for din domstol!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Kunde det bare komme en ren av en uren! Ikke én!

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Når hans dager er fastsatt, hans måneders tall bestemt hos dig, når du har satt ham en grense som han ikke kan overskride,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

så vend ditt øie bort fra ham, så han kan ha ro så vidt at han kan glede sig som en dagarbeider ved sin dag!

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

For treet er det håp; om det hugges, så spirer det igjen, og på nye skudd mangler det ikke;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

om dets rot eldes i jorden, og dets stubb dør ut i mulden,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

så setter det allikevel knopper ved eimen av vannet og skyter grener som et nyplantet tre.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Men når en mann dør, så ligger han der, når et menneske opgir ånden, hvor er han da?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Som vannet minker bort i en sjø, og som en elv efterhånden blir grunnere og tørker ut,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

så legger et menneske sig ned og reiser sig ikke igjen; så lenge himmelen er til, våkner de ikke - de vekkes ikke op av sin søvn.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Å om du vilde gjemme mig i dødsriket og skjule mig der til din vrede var over - om du vilde sette mig et tidsmål og så komme mig i hu! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Når en mann dør, lever han da op igjen? Alle min krigstjenestes dager skulde jeg da vente, til min avløsning kom;

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

du skulde da rope, og jeg skulde svare dig; efter dine henders verk skulde du lenges.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Men nu teller du mine skritt og akter stadig på min synd.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Forseglet i en pung ligger min brøde, og du syr til over min misgjerning.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Men som et fjell faller og smuldres bort, og en klippe flyttes fra sitt sted,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

som vannet huler ut stener og flommen skyller bort mulden, således gjør du menneskets håp til intet;

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

du overvelder ham for alltid, og han farer bort; du forvender hans åsyn og lar ham fare.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Kommer hans barn til ære, da vet han det ikke, og blir de ringeaktet, da blir han det ikke var.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Bare over ham selv kjenner hans legeme smerte, og bare over ham selv sørger hans sjel.