Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Homo natus de muliere, brevi vivens tempore, repletur multis miseriis.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Qui quasi flos egreditur et conteritur, et fugit velut umbra, et numquam in eodem statu permanet.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Et dignum ducis super huiuscemodi aperire oculos tuos, et adducere eum tecum in iudicium?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Quis potest facere mundum de immundo conceptum semine? nonne tu qui solus es?

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Breves dies hominis sunt: numerus mensium eius apud te est: constituisti terminos eius, qui praeteriri non poterunt.

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Recede paululum ab eo, ut quiescat, donec optata veniat, sicut mercenarii, dies eius.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Lignum habet spem: si praecisum fuerit, rursum virescit, et rami eius pullulant.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Si senuerit in terra radix eius, et in pulvere emortuus fuerit truncus illius,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Ad odorem aquae germinabit, et faciet comam quasi cum primum plantatum est:

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Homo vero cum mortuus fuerit, et nudatus atque consumptus, ubi quaeso est?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Quomodo si recedant aquae de mari, et fluvius vacuefactus arescat:

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Sic homo cum dormierit, non resurget, donec atteratur caelum, non evigilabit, nec consurget de somno suo.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Quis mihi hoc tribuat, ut in inferno protegas me, et abscondas me, donec pertranseat furor tuus, et constituas mihi tempus, in quo recorderis mei? (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Putasne mortuus homo rursum vivat? cunctis diebus, quibus nunc milito, expecto donec veniat immutatio mea.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Vocabis me, et ego respondebo tibi: operi manuum tuarum porriges dexteram.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Tu quidem gressus meos dinumerasti, sed parce peccatis meis.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Signasti quasi in sacculo delicta mea, sed curasti iniquitatem meam.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Mons cadens defluit, et saxum transfertur de loco suo.

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

Lapides excavant aquae, et alluvione paulatim terra consumitur: et hominem ergo similiter perdes.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Roborasti eum paululum ut in perpetuum transiret: immutabis faciem eius, et emittes eum.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Sive nobiles fuerint filii eius, sive ignobiles, non intelliget.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Attamen caro eius dum vivet dolebit, et anima illius super semetipso lugebit.