Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

L’uomo, nato di donna, vive pochi giorni, e sazio d’affanni.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Spunta come un fiore, poi è reciso; fugge come un’ombra, e non dura.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

E sopra un essere così, tu tieni gli occhi aperti! e mi fai comparir teco in giudizio!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Chi può trarre una cosa pura da una impura? Nessuno.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Giacché i suoi giorni son fissati, e il numero de’ suoi mesi dipende da te, e tu gli hai posto un termine ch’egli non può varcare,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

storna da lui lo sguardo, sì ch’egli abbia un po’ di requie, e possa godere come un operaio la fine della sua giornata.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Per l’albero, almeno c’è speranza; se è tagliato, rigermoglia e continua a metter rampolli.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Quando la sua radice è invecchiata sotto terra, e il suo tronco muore nel suolo,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

a sentir l’acqua, rinverdisce e mette rami come una pianta nuova.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Ma l’uomo muore e perde ogni forza; il mortale spira e… dov’è egli?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Le acque del lago se ne vanno, il fiume vien meno e si prosciuga;

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

così l’uomo giace, e non risorge più; finché non vi sian più cieli, ei non si risveglierà né sarà più destato dal suo sonno.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Oh, volessi tu nascondermi nel soggiorno de’ morti, tenermi occulto finché l’ira tua sia passata, fissarmi un termine, e poi ricordarti di me!… (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Se l’uomo, dopo morto, potesse ritornare in vita, aspetterei tutti i giorni della mia fazione, finché giungesse l’ora del mio cambio;

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

tu mi chiameresti e io risponderei, tu brameresti rivedere l’opera delle tue mani.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Ma ora tu conti i miei passi, tu osservi i miei peccati;

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

le mie trasgressioni sono sigillate in un sacco, e alle mie iniquità, altre ne aggiungi.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

La montagna frana e scompare, la rupe e divelta dal suo luogo,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

le acque rodono la pietra, le loro inondazioni trascinan via la terra: così tu distruggi la speranza dell’uomo.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Tu lo sopraffai una volta per sempre, ed egli se ne va; gli muti il sembiante, e lo mandi via.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Se i suoi figliuoli salgono in onore, egli lo ignora; se vengono in dispregio, ei non lo vede;

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

questo solo sente: che il suo corpo soffre, che l’anima sua è in lutto”.