Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

L'uomo, nato di donna, breve di giorni e sazio di inquietudine,

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

come un fiore spunta e avvizzisce, fugge come l'ombra e mai si ferma.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Tu, sopra un tal essere tieni aperti i tuoi occhi e lo chiami a giudizio presso di te?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Chi può trarre il puro dall'immondo? Nessuno.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Se i suoi giorni sono contati, se il numero dei suoi mesi dipende da te, se hai fissato un termine che non può oltrepassare,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

distogli lo sguardo da lui e lascialo stare finché abbia compiuto, come un salariato, la sua giornata!

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Poiché anche per l'albero c'è speranza: se viene tagliato, ancora ributta e i suoi germogli non cessano di crescere;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

se sotto terra invecchia la sua radice e al suolo muore il suo tronco,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

al sentore dell'acqua rigermoglia e mette rami come nuova pianta.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

L'uomo invece, se muore, giace inerte, quando il mortale spira, dov'è?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Potranno sparire le acque del mare e i fiumi prosciugarsi e disseccarsi,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

ma l'uomo che giace più non s'alzerà, finché durano i cieli non si sveglierà, né più si desterà dal suo sonno.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Oh, se tu volessi nascondermi nella tomba, occultarmi, finché sarà passata la tua ira, fissarmi un termine e poi ricordarti di me! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Se l'uomo che muore potesse rivivere, aspetterei tutti i giorni della mia milizia finché arrivi per me l'ora del cambio!

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Mi chiameresti e io risponderei, l'opera delle tue mani tu brameresti.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Mentre ora tu conti i miei passi non spieresti più il mio peccato:

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

in un sacchetto, chiuso, sarebbe il mio misfatto e tu cancelleresti la mia colpa.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Ohimè! come un monte finisce in una frana e come una rupe si stacca dal suo posto,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

e le acque consumano le pietre, le alluvioni portano via il terreno: così tu annienti la speranza dell'uomo.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Tu lo abbatti per sempre ed egli se ne va, tu sfiguri il suo volto e lo scacci.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Siano pure onorati i suoi figli, non lo sa; siano disprezzati, lo ignora!

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Soltanto i suoi dolori egli sente e piange sopra di sé.