Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

L’homme né de la femme! Sa vie est courte, sans cesse agitée.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Il naît, il est coupé comme une fleur; Il fuit et disparaît comme une ombre.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Et c’est sur lui que tu as l’œil ouvert! Et tu me fais aller en justice avec toi!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Comment d’un être souillé sortira-t-il un homme pur? Il n’en peut sortir aucun.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Si ses jours sont fixés, si tu as compté ses mois, Si tu en as marqué le terme qu’il ne saurait franchir,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Détourne de lui les regards, et donne-lui du relâche, Pour qu’il ait au moins la joie du mercenaire à la fin de sa journée.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Un arbre a de l’espérance: Quand on le coupe, il repousse, Il produit encore des rejetons;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Quand sa racine a vieilli dans la terre, Quand son tronc meurt dans la poussière,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Il reverdit à l’approche de l’eau, Il pousse des branches comme une jeune plante.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Mais l’homme meurt, et il perd sa force; L’homme expire, et où est-il?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Les eaux des lacs s’évanouissent, Les fleuves tarissent et se dessèchent;

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Ainsi l’homme se couche et ne se relèvera plus, Il ne se réveillera pas tant que les cieux subsisteront, Il ne sortira pas de son sommeil.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Oh! Si tu voulais me cacher dans le séjour des morts, M’y tenir à couvert jusqu’à ce que ta colère fût passée, Et me fixer un terme auquel tu te souviendras de moi! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Si l’homme une fois mort pouvait revivre, J’aurais de l’espoir tout le temps de mes souffrances, Jusqu’à ce que mon état vînt à changer.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Tu appellerais alors, et je te répondrais, Tu languirais après l’ouvrage de tes mains.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Mais aujourd’hui tu comptes mes pas, Tu as l’œil sur mes péchés;

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Mes transgressions sont scellées en un faisceau, Et tu imagines des iniquités à ma charge.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

La montagne s’écroule et périt, Le rocher disparaît de sa place,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

La pierre est broyée par les eaux, Et la terre emportée par leur courant; Ainsi tu détruis l’espérance de l’homme.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Tu es sans cesse à l’assaillir, et il s’en va; Tu le défigures, puis tu le renvoies.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Que ses fils soient honorés, il n’en sait rien; Qu’ils soient dans l’abaissement, il l’ignore.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

C’est pour lui seul qu’il éprouve de la douleur en son corps, C’est pour lui seul qu’il ressent de la tristesse en son âme.