Jobi 14
1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.
Man, born of woman! Of few days, and full of trouble!
2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.
As a flower he hath gone forth, and is cut off, And he fleeth as a shadow and standeth not.
3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.
Also — on this Thou hast opened Thine eyes, And dost bring me into judgment with Thee.
4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.
Who giveth a clean thing out of an unclean? not one.
5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.
If determined are his days, The number of his months [are] with Thee, His limit Thou hast made, And he passeth not over;
6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.
Look away from off him that he may cease, Till he enjoy as an hireling his day.
7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.
For there is of a tree hope, if it be cut down, That again it doth change, That its tender branch doth not cease.
8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,
If its root becometh old in the earth, And its stem doth die in the dust,
9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.
From the fragrance of water it doth flourish, And hath made a crop as a plant.
10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?
And a man dieth, and becometh weak, And man expireth, and where [is] he?
11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,
Waters have gone away from a sea, And a river becometh waste and dry.
12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.
And man hath lain down, and riseth not, Till the wearing out of the heavens they awake not, Nor are roused from their sleep.
13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)
O that in Sheol Thou wouldest conceal me, Hide me till the turning of Thine anger, Set for me a limit, and remember me. (Sheol h7585)
14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.
If a man dieth — doth he revive? All days of my warfare I wait, till my change come.
15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.
Thou dost call, and I — I answer Thee; To the work of Thy hands Thou hast desire.
16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;
But now, my steps Thou numberest, Thou dost not watch over my sin.
17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.
Sealed up in a bag [is] my transgression, And Thou sewest up mine iniquity.
18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,
And yet, a falling mountain wasteth away, And a rock is removed from its place.
19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.
Stones have waters worn away, Their outpourings wash away the dust of earth, And the hope of man Thou hast destroyed.
20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.
Thou prevailest [over] him for ever, and he goeth, He is changing his countenance, And Thou sendest him away.
21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.
Honoured are his sons, and he knoweth not; And they are little, and he attendeth not to them.
22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.
Only — his flesh for him is pained, And his soul for him doth mourn.'
