Jobi 14
1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.
Man that is born of a woman, is of few days, and full of trouble:
2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.
As a flower, he cometh forth—and fadeth, He fleeth also as a shadow, and continueth not.
3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.
And yet upon such a one as this, hast thou opened thine eye? And, him, wouldst thou bring into judgment with thee?
4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.
Who can bring a clean thing out of an unclean? Not one!
5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.
If determined am his days, the number of his months, is with thee, Fixed times for him, thou hast appointed and he cannot go beyond.
6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.
Look sway from him, that he may rest, Till he shall pay off, as a hireling, his day.
7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.
Though there is—for a tree—hope, —if it should be cut down, that, again, it will grow, and, the tender branch thereof, will not cease;
8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,
If its root, should become old in the earth, and, in the dust, its stock should die:
9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.
Through the scent of water, it may break forth, and produce branches like a sapling,
10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?
Yet, man, dieth, and is prostrate, Yea the son of earth doth cease to breathe, and where is he?
11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,
Waters, have failed from, the sea, and, a river, may waste and dry up;
12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.
So, a man, hath lain down, and shall not arise, until there are no heavens, they shall not awake, nor be roused up out of their sleep.
13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)
Oh that, in hades, thou wouldst hide me! that thou wouldst keep me secret, until the turn of thine anger, that thou wouldst set for me a fixed time, and remember me: (Sheol h7585)
14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.
If a man die, can he live again? All the days of my warfare, would I wait, until my relief should come: —
15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.
Thou shouldst call, and, I, would answer thee, —For the work of thine own hand, thou shouldst long.
16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;
For, now, my steps, thou countest, Thou wilt not pass over my sin:
17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.
Sealed up in a bag, is my transgression, and thou hast glued over mine iniquity.
18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,
But, in very deed, a mountain falling, will lie prostrate, or, a rock moved out of its place:
19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.
Stones, have been hollowed out by waters, the floods thereof wash away the dust of the earth, and, the hope of mortal man, thou hast destroyed:
20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.
Thou dost overpower him utterly, and he departeth, Disfiguring his face, so, hast thou sent him away.
21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.
His sons, come to honour, and he knoweth it not, Or they are brought low, and he perceiveth it not of them.
22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.
But, his flesh, for himself, is in pain, and, his soul, for himself, doth mourn.
