Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

“Man, born of woman! Of few days, and full of trouble!

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

As a flower he has gone forth, and is cut off, And he flees as a shadow and does not stand.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Also—on this You have opened Your eyes, and bring me into judgment with You.

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Who gives a clean thing out of an unclean? Not one.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

If his days are determined, The number of his months [are] with You, You have made his limit, And he does not pass over;

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Look away from off him that he may cease, Until he enjoy as a hired worker his day.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

For there is hope for a tree, if it is cut down, That it changes again, That its tender branch does not cease.

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

If its root becomes old in the earth, And its stem dies in the dust,

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

From the fragrance of water it flourishes, And has made a crop as a plant.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

And a man dies, and becomes weak, And man expires, and where [is] he?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Waters have gone away from a sea, And a river becomes waste and dry.

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

And man has lain down, and does not rise, Until the wearing out of the heavens they do not awaken, Nor are roused from their sleep.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

O that You would conceal me in Sheol, Hide me until the turning of Your anger, Set a limit for me, and remember me. (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

If a man dies—does he revive? All [the] days of my warfare I wait, until my change comes.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

You call, and I answer You; To the work of Your hands You have desire.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

But now, You number my steps, You do not watch over my sin.

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

My transgression [is] sealed up in a bag, and You sew up my iniquity.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

And yet, a falling mountain wastes away, and a rock is removed from its place.

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

Waters have worn away stones, Their outpourings wash away the dust of earth, And You have destroyed the hope of man.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

You prevail [over] him forever, and he goes, He is changing his countenance, And You send him away.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

His sons are honored, and he does not know; And they are little, and he does not attend to them.

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Only—his flesh is pained for him, And his soul mourns for him.”