Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Mennesket, født af en Kvinde, hans Liv er stakket, han mættes af Uro;

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

han spirer som Blomsten og visner, flyr som Skyggen, står ikke fast.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

Og på ham vil du rette dit Øje, ham vil du stævne for Retten!

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Ja, kunde der komme en ren af en uren! Nej, end ikke een!

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Når hans Dages Tal er fastsat, hans Måneder talt hos dig, og du har sat ham en uoverskridelig Grænse,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

tag så dit Øje fra ham, lad ham i Fred, at han kan nyde sin Dag som en Daglejer!

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Thi for et Træ er der Håb: Fældes det, skyder det atter, det fattes ej nye Skud;

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

ældes end Roden i Jorden, dør end Stubben i Mulde:

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

lugter det Vand, får det nye Skud, skyder Grene som nyplantet Træ;

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

men dør en Mand, er det ude med ham, udånder Mennesket, hvor er han da?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Som Vand løber ud af Søen og Floden svinder og tørres,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

så lægger Manden sig, rejser sig ikke, vågner ikke, før Himlen forgår, aldrig vækkes han af sin Søvn.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

Tag dog og gem mig i Dødens Rige, skjul mig, indtil din Vrede er ovre, sæt mig en Frist og kom mig i Hu! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Om Manden dog døde for atter at leve! Da vented jeg rolig al Stridens Tid, indtil min Afløsning kom;

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

du skulde kalde - og jeg skulde svare længes imod dine Hænders Værk!

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

Derimod tæller du nu mine Skridt, du tilgiver ikke min Synd,

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

forseglet ligger min Brøde i Posen, og over min Skyld har du lukket til.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Nej, ligesom Bjerget skrider og falder, som Klippen rokkes fra Grunden,

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

som Vandet udhuler Sten og Plaskregn bortskyller Jord, så har du udslukt Menneskets Håb.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

For evigt slår du ham ned, han går bort, skamskænder hans Ansigt og lader ham fare.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Hans Sønner hædres, han ved det ikke, de synker i Ringhed, han mærker det ikke;

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

ikkun hans eget Kød volder Smerte, ikkun hans egen Sjæl volder Sorg.