Jobi 14

1 “Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

Човекът, роден от жена е кратковременен И пълен със смущение.

2 Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

Цъфти като цвят, и се покосява; Бяга като сянка, и не се държи.

3 Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

И върху такъв ли отваряш очите Си, И ме караш на съд с Тебе?

4 Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

Кой може да извади чисто от нечисто? Никой.

5 Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

Тъй като дните му са определени, И числото на месеците му е у Тебе, И Ти си поставил границите му, които не може да премине,

6 Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

Отвърни погледа Си от него, за да си почине, Догде като наемник доизкара деня си.

7 Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

Защото за дървото има надежда, Че, ако се отсече, пак ще поникне, И че издънката му няма да изчезне,

8 Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

Даже ако коренът му остарее в земята, И ако пънът му умре в пръстта;

9 me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

Понеже от дъха на водата ще поникне, И ще покара клончета като новопосадено.

10 Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

Но човек умира и прехожда; Да! Човек издъхва, и де го?

11 Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

Както водите чезнат из морето, И реката престава и пресъхва,

12 por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

Така човек ляга, и не става вече; Докато небесата не преминат, те няма да се събудят, И няма да станат от съня си.

13 Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

О, дано ме скриеше Ти в преизподнята, Да ме покриеше, догде премине гневът Ти, Да ми определеше срок, и тогава да би ме спомнил! (Sheol h7585)

14 Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

Ако умре човек, ще оживее ли? През всичките дни на воюването си ще чакам, Докато дойде промяната ми.

15 Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

Ще повикнеш, и аз ще Ти се отзова; Ще пожелаеш делото на ръцете Си.

16 Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

А сега броиш стъпките ми; Не наблюдаваш ли греховете ми?

17 do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

Престъплението ми е запечатано в мешец, И зашиваш беззаконието ми.

18 Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

Наистина както и планината като пада унищожава се, И скалата се премества от мястото си;

19 ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

Както водите изтриват камъните; И наводненията им завличат пръстта от земята; Така Ти погубваш надеждата на човека.

20 Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

Надделяваш всякога над него, и той прехожда; Изменяваш лицето му, и го отпращаш.

21 Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

Синовете му достигат до почитание, а той не знае; И биват свалени, а той не забелязва това за тях;

22 Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.

Знае само, че снагата му е за него в болки, И душата му е за него в жалеене.