Jobi 13

1 “Ja, tërë këtë syri im e pa dhe veshi im e dëgjoi dhe e kuptoi.

Aj, všecko to vidělo oko mé, slyšelo ucho mé, a srozumělo tomu.

2 Atë që ju dini e di edhe unë; nuk vij pas jush.

Jakož vy znáte to, znám i já, nejsem zpozdilejší než vy.

3 Por do të dëshiroja të flas me të Plotfuqishmin, do të më pëlqente të diskutoja me Perëndinë;

Jistě žeť já s Všemohoucím mluviti, a s Bohem silným o svou při jednati budu.

4 sepse ju jeni trillues gënjeshtrash, jeni të gjithë mjekë pa asnjë vlerë.

Nebo vy jste skladatelé lži, a lékaři marní všickni vy.

5 Oh, sikur të heshtnit fare, kjo do të ishte dituria juaj.

Ó kdybyste aspoň mlčeli, a bylo by vám to za moudrost.

6 Dëgjoni tani mbrojtjen time dhe vini re deklaratat e buzëve të mia.

Slyštež medle odpory mé, a důvodů rtů mých pozorujte.

7 A doni vallë të flisni në mënyrë të mbrapshtë në mbrotje të Perëndisë dhe të flisni në favor të tij me mashtrime?

Zdali zastávajíce Boha silného, mluviti máte nepravost? Aneb za něho mluviti máte lest?

8 A doni të përdorni anësi me të ose të mbroni një kauzë të Perëndisë?

Zdaliž osobu jeho přijímati budete, a o Boha silného se zasazovati?

9 Do të ishte më mirë për ju që ai t’ju hetonte, apo talleni me të ashtu si talleni me një njeri?

Zdaž vám to k dobrému bude, když na průbu vezme vás, že jakož člověk oklamán bývá, oklamati jej chcete?

10 Me siguri ai do t’ju qortojë, në rast se fshehurazi veproni me anësi.

V pravdě žeť vám přísně domlouvati bude, budete-li povrchně osoby jeho šetřiti.

11 Madhëria e tij vallë a nuk do t’ju kallë frikë dhe tmerri i tij a nuk do të bjerë mbi ju?

Což ani důstojnost jeho vás nepředěšuje, ani strach jeho nepřikvačuje vás?

12 Thëniet tuaja moralizuese janë proverba prej hiri, argumentet tuaja më të mira nuk janë veçse argumente prej argjila.

Všecka vzácnost vaše podobná jest popelu, a hromadám bláta vyvýšení vaše.

13 Heshtni dhe më lini mua të flas, pastaj le të më ndodhë çfarë të dojë.

Postrptež mne, nechať já mluvím, přiď na mne cokoli.

14 Pse duhet ta mbaj mishin tim me dhëmbët dhe ta vë jetën time në duart e mia?

Pročež bych trhati měl maso své zuby svými, a duši svou klásti v ruku svou?

15 Ja, ai do të më vrasë, nuk kam më shpresë; sidoqoftë, do ta mbroj para tij qëndrimin tim.

By mne i zabil, což bych v něho nedoufal? A však cesty své před oblíčej jeho předložím.

16 Ai do të jetë edhe shpëtimi im, sepse një i pabesë nuk do të guxonte të paraqitej para tij.

Onť sám jest spasení mé; nebo před oblíčej jeho pokrytec nepřijde.

17 Dëgjoni me vëmendje fjalimin tim dhe deklaratat e mia me veshët tuaj.

Poslouchejte pilně řeči mé, a zprávu mou pusťte v uši své.

18 Ja, unë e kam përgatitur kauzën time; e di që do të njihem si i drejtë.

Aj, jižť začínám pře své vésti, vím, že zůstanu spravedliv.

19 Kush kërkon, pra, të hahet me mua? Sepse atëherë do të heshtja dhe do të vdisja.

Kdo jest, ješto by mi odpíral, tak abych nyní umlknouti a umříti musil?

20 Vetëm mos bëj dy gjëra me mua, dhe nuk do t’i fshihem pranisë sate;

Toliko té dvoji věci, ó Bože, nečiň mi, a tehdy před tváří tvou nebudu se skrývati:

21 largoje dorën nga unë dhe tmerri yt të mos më kallë më frikë.

Ruku svou vzdal ode mne, a hrůza tvá nechť mne neděsí.

22 Pastaj mund edhe të më thërrasësh edhe unë do të përgjigjem, ose do të flas unë, dhe ti do të përgjigjesh.

Zatím povolej mne, a buduť odpovídati; aneb nechať já mluvím, a odpovídej mi.

23 Sa janë fajet e mia dhe mëkatet e mia? Më bëj të ditur shkeljet e mia dhe mëkatin tim!

Jak mnoho jest mých nepravostí a hříchů? Přestoupení mé a hřích můj ukaž mi.

24 Pse më fsheh fytyrën tënde dhe më konsideron si armikun tënd?

Proč tvář svou skrýváš, a pokládáš mne sobě za nepřítele?

25 Mos do vallë të trembësh një gjethe të shtyrë sa andej dhe këndej dhe të ndjekësh ca kashtë të thatë?

Zdaliž list větrem se zmítající potříti chceš, a stéblo suché stihati budeš?

26 Pse shkruan kundër meje gjëra të hidhura dhe bën që të rëndojë mbi mua trashëgimia e fajeve të rinisë sime?

Že zapisuješ proti mně hořkosti, a dáváš mi v dědictví nepravosti mladosti mé,

27 Ti i vë këmbët e mia në pranga dhe kqyr me kujdes rrugët e mia; ti vendos një cak për tabanin e këmbëve të mia,

A dáváš do klady nohy mé, a šetříš všech stezek mých, na paty noh mých našlapuješ;

28 Ndërkaq trupi im po shpërbëhet si një send i kalbur, si një rrobë që e ka grirë mola”.

Ješto člověk jako hnis kazí se, a jako roucho, kteréž jí mol.