Jobi 12

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Hiob antwortete und sprach:

2 “Pa dyshim ju jeni njerëz të urtë, dhe dituria do të marrë fund me ju.

Ja fürwahr, ihr seid das Volk, und mit euch wird die Weisheit aussterben!

3 Edhe unë kam mendje si ju, dhe nuk bie më poshtë se ju; përveç kësaj, kush nuk i di gjërat si këto?

Ich habe auch Verstand wie ihr: nicht stehe ich hinter euch zurück - und wem wäre dergleichen nicht bewußt!

4 Jam bërë gazi i miqve të mi; unë, të cilit Perëndia i përgjigjej kur i drejtohesha; të drejtin, të ndershmin, e kanë vënë në lojë.

Ein Spott des eignen Freundes muß ich sein, - ich, dessen Ruf bei Gott Erhörung fand, ein Spott ich, der Gerechte und Fromme!

5 Një llambë, e përçmuar në mendimet e atyre që jetojnë në mes të të mirave, është përgatitur për ata të cilëve u merren këmbët.

Dem Unglück Verachtung! - so denkt der Sichere - ein Stoß denen, deren Fuß im Wanken ist!

6 Çadrat e cubave përkundrazi janë të qeta dhe e ndjejnë veten të sigurt ata që provokojnë Perëndinë dhe që e hyjnizojnë forcën e tyre.

Wohlbehalten stehn den Räubern ihre Zelte, und sorglos leben, die Gottes Zorn erregen, wer seinen Gott in seiner Faust führt!

7 Por pyeti tani kafshët dhe do të të mësojnë, zogjtë e qiellit dhe do të ta thonë,

Wahrlich, frage doch nur das Vieh, das wird dich's lehren, und die Vögel des Himmels, die werden dir's verkündigen,

8 ose foli tokës, dhe ajo do të të mësojë, dhe peshqit e detit do të ta tregojnë.

oder was auf der Erde kriecht, das wird dich's lehren, und die Fische des Meeres werden dir's erzählen.

9 Midis tërë këtyre krijesave, cila nuk e di që dora e Zotit i ka bërë këto?

Wer erkennte nicht an alledem, daß Jahwes Hand solches gemacht hat,

10 Ai ka në dorë të tij jetën e çdo gjallese dhe frymën e çdo qenieje njerëzore.

in dessen Hand die Seele alles Lebendigen ruht und der Geist jegliches Menschenleibes?

11 Veshi a nuk i shqyrton vallë fjalët, ashtu si i shijon qiellza ushqimet?

Prüft nicht das Ohr die Worte, gleichwie der Gaumen die Speise kostet?

12 Ndër pleqtë gjejmë diturinë, dhe gjatësia e ditëve u jep edhe gjykimin.

“Bei Ergrauten ist Weisheit, und langes Leben so gut wie Einsicht.”

13 Por tek ai gjejmë diturinë dhe forcën, atij i përkasin mendja dhe gjykimi.

Bei ihm ist Weisheit und Stärke, sein ist der Rat und die Einsicht!

14 Në rast se ai shkatërron, askush nuk mund të rindërtojë; në rast se fut në burg dikë, askush nuk mund t’ia hapë.

Wenn er einreißt, so wird nicht wieder aufgebaut, wen er einkerkert, dem wird nicht mehr aufgethan.

15 Në rast se i ndal ujërat, çdo gjë thahet; po t’i lërë të lira, përmbytin tokën.

Wenn er die Wasser hemmt, versiegen sie; läßt er sie los, so wühlen sie die Erde um.

16 Ai zotëron forcën dhe diturinë; prej tij varen ai që mashtrohet dhe ai që mashtron.

Bei ihm ist Macht und Bestand, ihm gehört der Irrende und der Verführer.

17 Ai i bën këshilltarët të ecin zbathur, i bën gjyqtarët të pamend.

Er führt Ratsherren ausgezogen fort und bethört Richter.

18 Këput verigat e imponuara nga mbretërit dhe lidh me zinxhirë ijet e tyre.

Er löst die Fessel der Könige und schlingt um ihre Hüften einen Strick.

19 I bën që të ecin zbathur priftërinjtë dhe përmbys të fuqishmit.

Er führt Priester ausgezogen fort, und stürzt Längstbestehende,

20 I lë pa gojë ata tek të cilët ka besim dhe i lë pa mend pleqtë.

entzieht Wohlbewährten die Rede und beraubt Greise des gesunden Urteils.

21 Zbraz përçmimin mbi fisnikët dhe ua liron brezin të fortëve.

Er gießt Verachtung über Edle aus und lockert den Gürtel Gewaltiger.

22 Zbulon gjërat e thella të fshehura në terr dhe sjell në dritë hijen e vdekjes.

Er enthüllt Tiefverborgenes aus Finsternis heraus und zieht tiefes Dunkel an das Licht.

23 I bën të mëdha kombet dhe pastaj i shkatërron, i zgjeron kombet dhe pastaj i mërgon.

Er läßt Völker groß werden und stürzt sie ins Verderben, breitet Völker aus und läßt hinweg sie führen.

24 U heq arsyen sundimtarëve të tokës dhe i bën të enden në vende të shkreta pa rrugë.

Er raubt den Häuptern des Volkes den Verstand und läßt sie irren in unwegsamer Öde.

25 Ecin verbërisht në terr pa dritë dhe i bën të ecin si të dehur”.

Sie tappen in lichtlosem Dunkel, und er läßt sie taumeln wie Trunkene.