Jobi 12

1 Atëherë Jobi u përgjigj dhe tha:

Job reprit la parole et dit:

2 “Pa dyshim ju jeni njerëz të urtë, dhe dituria do të marrë fund me ju.

Sans doute, vous êtes l’humanité entière, et avec vous mourra la sagesse!

3 Edhe unë kam mendje si ju, dhe nuk bie më poshtë se ju; përveç kësaj, kush nuk i di gjërat si këto?

Moi aussi, j’ai un cœur comme vous, je ne vous le cède en rien: qui ne, peut user d’arguments pareils?

4 Jam bërë gazi i miqve të mi; unë, të cilit Perëndia i përgjigjej kur i drejtohesha; të drejtin, të ndershmin, e kanë vënë në lojë.

Je suis la risée des amis, moi qui invoque Dieu et à qui il répond; le juste, l’homme intègre est un objet de dérision!

5 Një llambë, e përçmuar në mendimet e atyre që jetojnë në mes të të mirave, është përgatitur për ata të cilëve u merren këmbët.

Mépris au malheur! pensent les heureux du monde, voilà ce qui est fait pour ceux dont le pied chancelle!

6 Çadrat e cubave përkundrazi janë të qeta dhe e ndjejnë veten të sigurt ata që provokojnë Perëndinë dhe që e hyjnizojnë forcën e tyre.

Elles jouissent de la paix, les tentes des brigands; parfaite est la sécurité de ceux qui bravent le Tout-Puissant et ne reconnaissent d’autre dieu que leur force.

7 Por pyeti tani kafshët dhe do të të mësojnë, zogjtë e qiellit dhe do të ta thonë,

Toutefois, interroge, de grâce, les bêtes pour qu’elles t’enseignent, les oiseaux du ciel pour qu’ils te mettent au courant.

8 ose foli tokës, dhe ajo do të të mësojë, dhe peshqit e detit do të ta tregojnë.

Ou bien adresse-toi à la terre pour qu’elle t’instruise, aux poissons de la mer pour qu’ils te donnent leur avis.

9 Midis tërë këtyre krijesave, cila nuk e di që dora e Zotit i ka bërë këto?

Qui ne sait, parmi tous ces êtres, que la main de l’Eternel a tout fait?

10 Ai ka në dorë të tij jetën e çdo gjallese dhe frymën e çdo qenieje njerëzore.

Il tient en sa main le souffle de tout vivant et l’esprit qui anime tout corps humain.

11 Veshi a nuk i shqyrton vallë fjalët, ashtu si i shijon qiellza ushqimet?

L’Oreille n’apprécie-t-elle pas les paroles, tout comme le palais déguste les aliments?

12 Ndër pleqtë gjejmë diturinë, dhe gjatësia e ditëve u jep edhe gjykimin.

La sagesse est l’apanage des vieillards, les longs jours vont de pair avec la raison.

13 Por tek ai gjejmë diturinë dhe forcën, atij i përkasin mendja dhe gjykimi.

C’Est chez lui que se rencontrent la sagesse et la puissance; à lui appartiennent le conseil et l’intelligence.

14 Në rast se ai shkatërron, askush nuk mund të rindërtojë; në rast se fut në burg dikë, askush nuk mund t’ia hapë.

Voyez, il démolit et personne ne peut rebâtir, il referme la porte sur un homme et personne ne peut l’ouvrir.

15 Në rast se i ndal ujërat, çdo gjë thahet; po t’i lërë të lira, përmbytin tokën.

Il arrête les eaux, et elles tarissent; il les déchaîne, et elles bouleversent la terre.

16 Ai zotëron forcën dhe diturinë; prej tij varen ai që mashtrohet dhe ai që mashtron.

Ses attributs sont la force et la sagesse; il est le maître de celui qui se fourvoie et du séducteur.

17 Ai i bën këshilltarët të ecin zbathur, i bën gjyqtarët të pamend.

Il fait marcher dans la démence les conseillers et livre les juges en proie à la folie.

18 Këput verigat e imponuara nga mbretërit dhe lidh me zinxhirë ijet e tyre.

II dissout l’autorité des rois et fixe une ceinture autour de leurs reins.

19 I bën që të ecin zbathur priftërinjtë dhe përmbys të fuqishmit.

Il frappé d’insanité les prêtres et culbute les puissants.

20 I lë pa gojë ata tek të cilët ka besim dhe i lë pa mend pleqtë.

Il enlève la parole aux orateurs éprouvés et ôte le jugement aux vieillards.

21 Zbraz përçmimin mbi fisnikët dhe ua liron brezin të fortëve.

II déverse la honte sur les nobles, et relâche la ceinture des vaillants.

22 Zbulon gjërat e thella të fshehura në terr dhe sjell në dritë hijen e vdekjes.

Du fond des ténèbres, il fait sortir au jour les choses cachées, et met en pleine lumière ce qui était couvert par l’ombre.

23 I bën të mëdha kombet dhe pastaj i shkatërron, i zgjeron kombet dhe pastaj i mërgon.

Il grandit les nations, puis il les perd; il les laisse s’étendre, puis il les déporte.

24 U heq arsyen sundimtarëve të tokës dhe i bën të enden në vende të shkreta pa rrugë.

Il ôte l’intelligence aux chefs des nations et les laisse s’égarer dans des solitudes sans route;

25 Ecin verbërisht në terr pa dritë dhe i bën të ecin si të dehur”.

là, ils tâtonnent dans une obscurité qui ne laisse percer aucune lueur; et Dieu les fait tituber comme un ivrogne.