Jobi 11

1 Atëherë Zofari nga Naamathi u përgjigj dhe tha:

Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:

2 “Një mori e tillë fjalësh a do të mbetet pa përgjigje? A duhet të ketë të drejtë një njeri fjalëshumë?

Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur?

3 Llafet e tua a do t’ua mbyllin gojën njerëzve? Ti do të tallesh dhe asnjë mos të të bëjë me turp?

Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis?

4 Ti ke thënë: “Doktrina ime është e pastër dhe jam i pakritikueshëm para teje”.

Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo.

5 Por po të donte Perëndia të fliste dhe të hapte gojën e tij kundër teje,

Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi,

6 për të treguar të fshehtat e diturisë, sepse dituria e vërtetë është e shumëtrajtshme, atëherë do të mësoje se Perëndia harron një pjesë të fajit tënd.

Ut ostenderet tibi secreta sapientiæ, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua.

7 A mundesh ti të hulumtosh thellësitë e Perëndisë? A mund të depërtosh në përsosmërinë e të Plotfuqishmit?

Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies?

8 Janë më të larta se qielli; çfarë mund të bësh? janë më të thella se Sheoli: çfarë mund të dish? (Sheol h7585)

Excelsior cælo est, et quid facies? profundior inferno, et unde cognosces? (Sheol h7585)

9 Madhësia e tyre është më e gjatë se toka dhe më e gjerë se deti.

Longior terra mensura eius, et latior mari.

10 Në rast se Perëndia kalon, burgos dhe nxjerr në gjyq, kush mund t’ia pengojë këtë veprim?

Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei?

11 Sepse ai i njeh njerëzit e rremë; e sheh padrejtësinë dhe e kqyr.

Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat?

12 Njeriu i pamend do të bëhet i urtë, kur kërriçi i gomares së egër të bëhet njeri.

Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.

13 Në rast se e përgatit zemrën tënde dhe shtrin ndaj saj duart e tua,

Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas.

14 në rast se largon padrejtësinë që është në duart e tua dhe nuk lejon që çoroditja të zërë vend në çadrat e tua,

Si iniquitatem, quæ est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia:

15 atëherë do të mund të lartosh ballin tënd pa njollë, do të jesh i patundur dhe nuk do të kesh frikë,

Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis.

16 sepse do të harrosh hallet e tua, do t’i kujtosh si uji që ka rrjedhur;

Miseriæ quoque oblivisceris, et quasi aquarum quæ præterierunt recordaberis.

17 jeta jote do të jetë më e ndritur se mesdita, edhe errësira për ty do të ishte si mëngjesi.

Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.

18 Do të jesh i sigurt sepse ka shpresë; do të shikosh rreth e qark dhe do të pushosh në siguri.

Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies.

19 Do të biesh të flesh dhe nuk do të ketë njeri që të të trembë dhe shumë persona do të kërkojnë favorin tënd.

Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi.

20 Por sytë e të pabesëve do të treten; çdo shpëtim do t’u pritet, dhe shpresa e tyre do të jetë grahma e fundit”.

Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animæ.