Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

Додијао је души мојој живот мој; пустићу од себе тужњаву своју, говорићу у јаду душе своје.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Рећи ћу Богу: Немој ме осудити; кажи ми зашто се преш са мном.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Је ли Ти мило да чиниш силу, да одбацујеш дело руку својих и савет безбожнички обасјаваш?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Јесу ли у Тебе очи телесне? Видиш ли као што види човек?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Јесу ли дани твоји као дани човечији, и године твоје као век људски,

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

Те истражујеш моје безакоње и за грех мој разбираш?

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

Ти знаш да нисам крив, и нема никога ко би избавио из Твоје руке.

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Твоје су ме руке створиле и начиниле, и Ти ме одсвуда потиреш.

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Опомени се да си ме као од кала начинио, и опет ћеш ме у прах обратити.

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Ниси ли ме као млеко слио и као сир усирио ме?

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Навукао си на ме кожу и месо, и костима и жилама сплео си ме.

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Животом и милошћу даривао си ме; и старање Твоје чувало је дух мој.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

И сакрио си то у срцу свом; али знам да је у Тебе.

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Ако сам згрешио, опазио си ме, и ниси ме опростио безакоња мог.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Ако сам скривио, тешко мени! Ако ли сам прав, не могу подигнути главе, пун срамоте и видећи муку своју.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

И ако се подигне, гониш ме као лав, и опет чиниш чудеса на мени.

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

Понављаш сведочанства своја против мене, и умножаваш гнев свој на ме; војске једне за другом излазе на ме.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Зашто си ме извадио из утробе? О да умрех! Да ме ни око не виде!

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Био бих као да никада нисам био; из утробе у гроб био бих однесен.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Није ли мало дана мојих? Престани дакле и окани ме се да се мало опоравим,

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

Пре него отидем одакле се нећу вратити, у земљу тамну и у сен смртни,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

У земљу тамну као мрак и у сен смртни, где нема промене и где је видело као тама.