Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

Mi sjæl er leid av livet mitt, eg gjev mi klaga lause taumar, vil tala i min såre hugverk.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Til Gud eg segjer: «Døm meg ikkje; seg kvifor du imot meg strider!

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Finn du det godt å gjera vald, og øyda upp ditt eige verk, men lysa yver gudlaust råd?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Er auga ditt av kjøt og blod? Ser du som menneskje plar sjå?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Er dine dagar mennesk-dagar? Er dine år lik mannsens år?

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

Med di mitt brot du leitar upp, og granskar etter syndi mi,

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

endå du veit eg er uskuldig, og ingen bergar or di hand.

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Di hand hev skapt og dana meg fullt ut, og no vil du meg tyna?

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Hugs på, du forma meg som leir; no gjer du atter meg til mold!

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Som mjølk du let meg renna ut og let meg stivna liksom ost;

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Du klædde meg med hud og kjøt, fleitta bein og senar saman.

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Du gav meg både liv og miskunn, og verna um mitt andedrag.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Men dette du i hjarta gøymde, eg veit det var i din tanke;

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Du vakta på meg um eg synda; du gav meg ikkje til mitt brot;

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

um eg var skuldig, usæl eg! Um skuldfri, tord’ eg ei meg briska, av skjemsla mett, med naud for augom;

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

For då du jaga meg som løva og let meg atter under sjå,

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

du førde nye vitne mot meg og harmast endå meir på meg og sende mot meg her på her.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Kvi drog du meg or morsliv fram? Kvi fekk eg ikkje usedd døy,

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

lik ein som aldri til hev vore, og vart i grav frå morsliv lagt?

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Er ikkje mine dagar få? Haldt upp! Slepp meg, so eg litt glad kann verta,

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

fyrr eg gjeng burt, og kjem’kje att, til myrkre land med daudeskugge,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

eit land so myrkt som svarte natti, med daudeskugge og vanskipnad, der dagsljoset er som myrke natt!»»