Jobi 10
1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!
Tædet animam meam vitæ meæ, dimittam adversum me eloquium meum, loquar in amaritudine animæ meæ.
2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.
Dicam Deo: Noli me condemnare: indica mihi cur me ita iudices.
3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?
Numquid bonum tibi videtur, si calumnieris me, et opprimas me opus manuum tuarum, et consilium impiorum adiuves?
4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?
Numquid oculi carnei tibi sunt: aut sicut videt homo, et tu videbis?
5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,
Numquid sicut dies hominis dies tui, et anni tui sicut humana sunt tempora,
6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,
Ut quæras iniquitatem meam, et peccatum meum scruteris?
7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?
Et scias quia nihil impium fecerim, cum sit nemo qui de manu tua possit eruere.
8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.
Manus tuæ fecerunt me, et plasmaverunt me totum in circuitu: et sic repente præcipitas me?
9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!
Memento quæso quod sicut lutum feceris me, et in pulverem reduces me.
10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?
Nonne sicut lac mulsisti me, et sicut caseum me coagulasti?
11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.
Pelle et carnibus vestisti me: ossibus et nervis compegisti me.
12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,
Vitam et misericordiam tribuisti mihi, et visitatio tua custodivit spiritum meum.
13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.
Licet hæc celes in corde tuo, tamen scio quia universorum memineris.
14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.
Si peccavi, et ad horam pepercisti mihi: cur ab iniquitate mea mundum me esse non pateris?
15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.
Et si impius fuero, væ mihi est: et si iustus, non levabo caput, saturatus afflictione et miseria.
16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.
Et propter superbiam quasi leænam capies me, reversusque mirabiliter me crucias.
17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.
Instauras testes tuos contra me, et multiplicas iram tuam adversum me, et pœnæ militant in me.
18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!
Quare de vulva eduxisti me? qui utinam consumptus essem ne oculus me videret.
19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.
Fuissem quasi non essem, de utero translatus ad tumulum.
20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;
Numquid non paucitas dierum meorum finietur brevi? dimitte ergo me, ut plangam paululum dolorem meum:
21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,
Antequam vadam et non revertar, ad terram tenebrosam, et opertam mortis caligine:
22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.
Terram miseriæ et tenebrarum, ubi umbra mortis, et nullus ordo, sed sempiternus horror inhabitat.
