Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

Megundorodott lelkem életemtől, nekieresztem majd panaszomat, hadd beszélek lelkem keservében.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Megmondom Istennek: Ne kárhoztass engem, tudasd velem, mi miatt pörölsz velem!

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Illik-e hozzád, hogy nyomorgatsz, hogy megveted kezeid szerzeményét, míg a gonoszok tanácsa fölött fényt árasztasz?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Testi szemeid vannak-e neked, avagy mint halandó lát, úgy látsz-e?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Mint halandó napjai, olyanok-e napjaid, avagy éveid, mint férfi napjai,

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

hogy keresgéled bűnömet és vétkem után kutatsz,

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

noha tudod, hogy nem vagyok bűnös s nincs, ki kezedből menthet?

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Kezeid alakítottak engem és elkészítettek egyaránt köröskörül – és megsemmisítnél?

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Gondolj csak rá, hogy mint agyagot készítettél te engem, s porba térítsz engem vissza?

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Nemde mint a tejet kiöntöttél engem s mint a sajtot összefolyattál;

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

bőrbe és húsba öltöztettél és csontokkal meg inakkal átszőttél;

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

életet és szeretetet míveltél velem s gondviselésed megőrizte szellememet.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

De ezeket tartogattad szívedben, tudom, hogy ez volt benned:

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

ha vétkezem, megvigyázol engem és bűnöm alól föl nem mentesz.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Ha gonosz vagyok, jaj nekem; s ha igaz vagyok, föl nem emelhetem fejemet, jóllakva szégyennel és eltelve nyomorommal.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

S ha magasra emelkednék, mint fenevadra vadásznál rám, s ismételve csodálatosan bánnál velem;

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

megújítanád tanúidat ellenem, sokszor tanúsítanád haragodat velem szemben: egymást felváltó hadak ellenem!

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

S miért hoztál ki engem az anyaméhből? kimúltam volna s szem nem látna engem;

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

mintha nem lettem volna, olyan volnék, a méhből a sírba vitettem volna.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Nemde kevesek a napjaim, hagyj föl tehát; fordulj el tőlem, hogy földerülhessek egy keveset!

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

Mielőtt elmennék, hogy ne térjek vissza, sötétségnek és vakhomálynak országába,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

országba, mely borús mint a homály, vakhomály, rend nélkül s fénylik – mint homály.