Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

Mon âme est lasse de la vie; je donnerai libre cours à ma plainte, je parlerai dans l'amertume de mon cœur.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

Je dis à Dieu: Ne me condamne point; apprends-moi sur quoi tu me prends à partie.

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Trouves-tu du plaisir à opprimer, à repousser l'œuvre de tes mains, à faire luire ta faveur sur le conseil des méchants?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

As-tu des yeux de chair, ou bien vois-tu comme voient les hommes?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

Tes jours sont-ils comme les jours de l'homme, ou bien tes années comme les années d'un mortel,

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

pour que tu recherches mon iniquité, pour que tu poursuives mon péché,

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

quand tu sais que je ne suis pas coupable, et que nul ne peut me délivrer de ta main?

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Tes mains m'ont formé et façonné, tout entier, et tu voudrais me détruire!

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Souviens-toi que tu m'as pétri comme l'argile: et tu me ramènerais à la poussière!

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Ne m'as-tu pas coulé comme le lait, et coagulé comme le fromage?

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

Tu m'as revêtu de peau et de chair, tu m'as tissé d'os et de nerfs.

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Avec la vie, tu m'as accordé ta faveur, et ta providence a gardé mon âme.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Et pourtant, voilà ce que tu cachais dans ton cœur: Je vois bien ce que tu méditais.

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

Si je pèche, tu m'observes, tu ne me pardonnes pas mon iniquité.

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

Suis-je coupable, malheur à moi! Suis-je innocent, je n'ose lever la tête, rassasié de honte, et voyant ma misère.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

Si je me relève, tu me poursuis comme un lion, tu recommences à me tourmenter étrangement,

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

tu m'opposes de nouveaux témoins; tu redoubles de fureur contre moi, des troupes de rechange viennent m'assaillir.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Pourquoi m'as-tu tiré du sein de ma mère? Je serais mort, et aucun œil ne m'aurait vu.

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

Je serais comme si je n'eusse jamais été, du sein maternel j'aurais été porté au sépulcre.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Mes jours ne sont-ils pas bien courts? Qu'il me laisse! Qu'il se retire et que je respire un instant,

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

avant que je m'en aille, pour ne plus revenir, dans la région des ténèbres et de l'ombre de la mort,

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

morne et sombre région, où règnent l'ombre de la mort et le chaos, où la clarté est pareille aux ténèbres.