Jobi 10
1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!
My soul hath been weary of my life, I leave off my talking to myself, I speak in the bitterness of my soul.
2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.
I say unto God, 'Do not condemn me, Let me know why Thou dost strive [with] me.
3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?
Is it good for Thee that Thou dost oppress? That Thou despisest the labour of Thy hands, And on the counsel of the wicked hast shone?
4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?
Eyes of flesh hast Thou? As man seeth — seest Thou?
5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,
As the days of man [are] Thy days? Thy years as the days of a man?
6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,
That Thou inquirest for mine iniquity, And for my sin seekest?
7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?
For Thou knowest that I am not wicked, And there is no deliverer from Thy hand.
8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.
Thy hands have taken pains about me, And they make me together round about, And Thou swallowest me up!
9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!
Remember, I pray Thee, That as clay Thou hast made me, And unto dust Thou dost bring me back.
10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?
Dost Thou not as milk pour me out? And as cheese curdle me?
11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.
Skin and flesh Thou dost put on me, And with bones and sinews dost fence me.
12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,
Life and kindness Thou hast done with me. And Thy inspection hath preserved my spirit.
13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.
And these Thou hast laid up in Thy heart, I have known that this [is] with Thee.
14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.
If I sinned, then Thou hast observed me, And from mine iniquity dost not acquit me,
15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.
If I have done wickedly — woe to me, And righteously — I lift not up my head, Full of shame — then see my affliction,
16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.
And it riseth — as a lion Thou huntest me. And Thou turnest back — Thou shewest Thyself wonderful in me.
17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.
Thou renewest Thy witnesses against me, And dost multiply Thine anger with me, Changes and warfare [are] with me.
18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!
And why from the womb Hast Thou brought me forth? I expire, and the eye doth not see me.
19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.
As I had not been, I am, From the belly to the grave I am brought,
20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;
Are not my days few? Cease then, and put from me, And I brighten up a little,
21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,
Before I go, and return not, Unto a land of darkness and death-shade,
22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.
A land of obscurity as thick darkness, Death-shade — and no order, And the shining [is] as thick darkness.'
