Jobi 10

1 “Jam neveritur nga jeta ime; do të shfryj lirisht vajtimin tim, duke folur në trishtimin e shpirtit tim!

My soul doth loathe my life, —I let loose my complaint, I speak, in the bitterness of my soul.

2 Do t’i them Perëndisë: “Mos më dëno! Bëmë të ditur pse grindesh me mua.

I say unto GOD, Do not hold me guilty, Let me know, on what account thou contendest with me!

3 A të duket mirë të shtypësh, të përçmosh veprën e duarve të tua dhe të tregohesh në favor të qëllimeve të njerëzve të këqij?

Is it seemly in thee, that thou shouldst oppress? that thou shouldst despise the labour of thine own hand, when, upon the counsel of the lawless, thou hast shone?

4 A ke sy prej mishi, apo shikon edhe ti si shikon njeriu?

Eyes of flesh, hast thou? or, as a mortal seeth, seest thou?

5 A janë vallë ditët e tua si ditët e një të vdekshmi, vitet e tua si ditët e një njeriu,

As the days of a mortal, are thy days? or, thy years, as the days of a man?

6 sepse ti duhet të hetosh lidhur me fajin tim dhe të kërkosh mëkatin tim,

That thou shouldst seek for mine iniquity, and, for my sin, shouldst make search:

7 megjithëse e di që nuk jam fajtor dhe që nuk ka njeri që mund të më çlirojë nga dora jote?

Though it is, within thine own knowledge, that I would not be lawless, and, none, out of thy hand, can deliver?

8 Duart e tua më kanë bërë dhe më kanë dhënë trajtë por tani ti kërkon të më zhdukësh.

Thine own hands, shaped me, and made me, all in unison round about, and yet thou hast confounded me.

9 Mbaj mend, të lutem, që më ke modeluar si argjila, dhe do të më bësh të kthehem në pluhur!

Remember, I pray thee, that, as clay, thou didst make me, and, unto dust, thou wilt cause me to return.

10 A nuk më ke derdhur vallë si qumështi dhe më ke piksur si djathi?

Didst thou not, like milk, pour me forth? and, as cheese, curdle me?

11 Ti më ke veshur me lëkurë dhe me mish, më ke thurur me kocka dhe me nerva.

With skin and flesh, clothe me? and, with bones and sinews, interweave me?

12 Më ke dhënë jetë dhe dashamirësi, dhe providenca jote është kujdesur për frymën time,

Life and lovingkindness, thou didst bestow upon me, —and, thy watchful care, preserved my breath.

13 por këto gjëra i fshihje në zemrën tënde; tani unë e di që ti mendoje një gjë të tillë.

Yet, these things, thou didst hide in thy heart, I know that, this, hath been with thee!

14 Në qoftë se mëkatoj, ti më ndjek me sy dhe nuk më lë të pandëshkuar për fajin tim.

If I have sinned, then couldst thou watch me, and, from mine iniquity, thou wouldst not acquit me:

15 Në qoftë se jam i keq, mjerë unë! Edhe sikur të jem i drejtë, nuk do të guxoja të ngrija kokën, i ngopur siç jam nga poshtërsia dhe duke parë mjerimin tim.

If I have been lawless, alas for me! Or, if I am righteous, I will not lift up my head, Surfeited with shame, look thou then on my humiliation.

16 Në rast se ngre kryet, ti më ndjek si luani, duke kryer përsëri mrekulli kundër meje.

When it is lifted up, like a howling lion, thou dost hunt me, Then again thou dost shew thyself marvellous against me.

17 Ti i përtërin dëshmitarët kundër meje, e shton zemërimin tënd kundër meje dhe trupa gjithnjë të reja më sulmojnë.

Thou renewest thy witnesses before me, and dost increase thy vexation with me, Relays—yea an army, is with me.

18 Pse, pra, më nxore nga barku? Të kisha vdekur, pa më parë sy njeriu!

Wherefore then, from the womb, didst thou bring me forth? I might have breathed my last, and, no eye, have seen me.

19 Do të kisha qenë sikur të mos kisha ekzistuar kurrë, i mbartur nga barku në varr.

As though I had not been, should I have become, —from the womb to the grave, might I have been borne.

20 A nuk janë vallë të pakta ditët e mia? Jepi fund, pra, lërmë të qetë që të mund ta mbledh pak veten;

Are not my days, few?—then forbear, and set me aside, that I may brighten up for a little;

21 para se të shkoj për të mos u kthyer më, drejt vendit të errësirës dhe të hijes së vdekjes,

Before I go, and not return, unto a land of darkness and death-shade:

22 të vendit të territ dhe të errësirës së madhe të hijes së vdekjes, ku ka vetëm pështjellim, ku madje edhe drita është si errësira”.

A land of obscurity, like thick darkness, of death-shade and disorder, and which shineth like thick darkness.