Hebrenjve 6
1 Prandaj, duke e lënë fjalën e fillimit të Krishtit, le të synojmë përkryerjen, pa hedhur përsëri themel pendimi nga vepra të vdekura dhe nga besimi te Perëndia,
vayaM mRtijanakakarmmabhyo manaHparAvarttanam Izvare vizvAso majjanazikSaNaM hastArpaNaM mRtalokAnAm utthAnam
2 nga doktrina për pagëzimet, të vënies së duarve, të ringjalljes të të vdekurve dhe të gjyqit të përjetshëm; (aiōnios g166)
anantakAlasthAyivicArAjJA caitaiH punarbhittimUlaM na sthApayantaH khrISTaviSayakaM prathamopadezaM pazcAtkRtya siddhiM yAvad agrasarA bhavAma| (aiōnios g166)
3 dhe këtë do ta bëjmë, në e lejoftë Perëndia.
IzvarasyAnumatyA ca tad asmAbhiH kAriSyate|
4 Sepse ata që janë ndriçuar një herë, e shijuan dhuntinë qiellore dhe u bënë pjestarë të Frymës së Shenjtë,
ya ekakRtvo dIptimayA bhUtvA svargIyavararasam AsvaditavantaH pavitrasyAtmano'Mzino jAtA
Izvarasya suvAkyaM bhAvikAlasya zaktiJcAsvaditavantazca te bhraSTvA yadi (aiōn g165)
6 dhe po u rrëzuan, është e pamundur t’i sjellësh përsëri në pendim, sepse ata, për vete të tyre, e kryqëzojnë përsëri Birin e Perëndisë dhe e poshtërojnë.
svamanobhirIzvarasya putraM punaH kruze ghnanti lajjAspadaM kurvvate ca tarhi manaHparAvarttanAya punastAn navInIkarttuM ko'pi na zaknoti|
7 Sepse toka, që pi shiun, i cili bie shpesh mbi të dhe prodhon barëra të dobishme për ata që e punojnë, merr bekim nga Perëndia;
yato yA bhUmiH svopari bhUyaH patitaM vRSTiM pivatI tatphalAdhikAriNAM nimittam iSTAni zAkAdInyutpAdayati sA IzvarAd AziSaM prAptA|
8 kurse, po të prodhojë ferra e murriza, shahet edhe afër mallkimit dhe fundi i vet është për t’u djegur.
kintu yA bhUmi rgokSurakaNTakavRkSAn utpAdayati sA na grAhyA zApArhA ca zeSe tasyA dAho bhaviSyati|
9 Dhe ndonëse flasim kështu, ne, o të dashur, lidhur me ju jemi të bindur për gjëra më të mira dhe që i takojnë shpëtimit;
he priyatamAH, yadyapi vayam etAdRzaM vAkyaM bhASAmahe tathApi yUyaM tata utkRSTAH paritrANapathasya pathikAzcAdhva iti vizvasAmaH|
10 sepse Perëndia nuk është i padrejtë, që të harrojë veprën dhe mundimin tuaj të dashurisë që treguat për emrin e tij me shërbesën që u bëtë dhe po u bëni shenjtorëve.
yato yuSmAbhiH pavitralokAnAM ya upakAro 'kAri kriyate ca tenezvarasya nAmne prakAzitaM prema zramaJca vismarttum Izvaro'nyAyakArI na bhavati|
11 Dhe dëshirojmë që secili nga ju të tregojë deri në fund të njëjtin zell për të arritur në sigurimin e plotë të shpresës,
aparaM yuSmAkam ekaiko jano yat pratyAzApUraNArthaM zeSaM yAvat tameva yatnaM prakAzayedityaham icchAmi|
12 që të mos bëheni përtacë, por t’u përngjani atyre që nëpërmjet besim dhe durim trashëgojnë premtimet.
ataH zithilA na bhavata kintu ye vizvAsena sahiSNutayA ca pratijJAnAM phalAdhikAriNo jAtAsteSAm anugAmino bhavata|
13 Sepse kur Perëndia i dha premtimin Abrahamit, duke qenë se s’kishte ndonjë më të madh që të përbetohej, bëri be me veten e tij
Izvaro yadA ibrAhIme pratyajAnAt tadA zreSThasya kasyApyaparasya nAmnA zapathaM karttuM nAzaknot, ato hetoH svanAmnA zapathaM kRtvA tenoktaM yathA,
14 duke thënë: “Sigurisht do të të bekoj dhe do të të shumoj fort”.
"satyam ahaM tvAm AziSaM gadiSyAmi tavAnvayaM varddhayiSyAmi ca|"
15 Dhe kështu Abrahami, duke pritur me durim, fitoi premtimin.
anena prakAreNa sa sahiSNutAM vidhAya tasyAH pratyAzAyAH phalaM labdhavAn|
16 Sepse njerëzit bëjnë be për dikë që është më i madh, dhe në këtë mënyrë betimi për ta është garancia që i jep fund çdo mosmarrëveshjeje.
atha mAnavAH zreSThasya kasyacit nAmnA zapante, zapathazca pramANArthaM teSAM sarvvavivAdAntako bhavati|
17 Kështu Perëndia, duke dashur t’u tregojë trashëgimtarëve të premtimit në mënyrë më të qartë palëkundshmërinë e vendimit të tij vuri ndërmjetës betimin,
ityasmin IzvaraH pratijJAyAH phalAdhikAriNaH svIyamantraNAyA amoghatAM bAhulyato darzayitumicchan zapathena svapratijJAM sthirIkRtavAn|
18 që me anë të dy gjërave të pandryshueshme, në të cilat është e pamundur të Perëndia të gënjejë, të kemi trimërim të madh ne, që kemi kërkuar strehë duke u kapur nga shpresa që na u vu përpara.
ataeva yasmin anRtakathanam Izvarasya na sAdhyaM tAdRzenAcalena viSayadvayena sammukhastharakSAsthalasya prAptaye palAyitAnAm asmAkaM sudRDhA sAntvanA jAyate|
19 Kjo shpresë që ne kemi është si një spirancë e sigurt dhe e patundur, dhe që hyn deri në brendësinë e velit,
sA pratyAzAsmAkaM manonaukAyA acalo laGgaro bhUtvA vicchedakavastrasyAbhyantaraM praviSTA|
