Hebrenjve 6
1 Prandaj, duke e lënë fjalën e fillimit të Krishtit, le të synojmë përkryerjen, pa hedhur përsëri themel pendimi nga vepra të vdekura dhe nga besimi te Perëndia,
Portanto, deixando o ensino dos primeiros princípios de Cristo, prossigamos para a perfeição - não lançando novamente um fundamento de arrependimento das obras mortas, de fé para com Deus,
2 nga doktrina për pagëzimet, të vënies së duarve, të ringjalljes të të vdekurve dhe të gjyqit të përjetshëm; (aiōnios g166)
do ensino dos batismos, da imposição de mãos, da ressurreição dos mortos e do julgamento eterno. (aiōnios g166)
3 dhe këtë do ta bëjmë, në e lejoftë Perëndia.
Isto nós faremos, se Deus permitir.
4 Sepse ata që janë ndriçuar një herë, e shijuan dhuntinë qiellore dhe u bënë pjestarë të Frymës së Shenjtë,
Pois em relação àqueles que outrora foram iluminados e provaram do dom celestial, e foram feitos participantes do Espírito Santo,
e provaram a boa palavra de Deus e os poderes do tempo vindouro, (aiōn g165)
6 dhe po u rrëzuan, është e pamundur t’i sjellësh përsëri në pendim, sepse ata, për vete të tyre, e kryqëzojnë përsëri Birin e Perëndisë dhe e poshtërojnë.
e depois caíram, é impossível renová-los novamente para o arrependimento; vendo-os crucificar o Filho de Deus para si mesmos novamente, e colocá-lo à vergonha aberta.
7 Sepse toka, që pi shiun, i cili bie shpesh mbi të dhe prodhon barëra të dobishme për ata që e punojnë, merr bekim nga Perëndia;
Para a terra que bebeu a chuva que vem frequentemente sobre ela e produz uma colheita adequada para eles por causa de quem também é lavrada, recebe a bênção de Deus;
8 kurse, po të prodhojë ferra e murriza, shahet edhe afër mallkimit dhe fundi i vet është për t’u djegur.
mas se ela carrega espinhos e cardos, é rejeitada e quase amaldiçoada, cujo fim é ser queimada.
9 Dhe ndonëse flasim kështu, ne, o të dashur, lidhur me ju jemi të bindur për gjëra më të mira dhe që i takojnë shpëtimit;
Mas, amados, estamos convencidos de coisas melhores para vocês, e coisas que acompanham a salvação, mesmo que falemos assim.
10 sepse Perëndia nuk është i padrejtë, që të harrojë veprën dhe mundimin tuaj të dashurisë që treguat për emrin e tij me shërbesën që u bëtë dhe po u bëni shenjtorëve.
Pois Deus não é injusto, de modo a esquecer seu trabalho e o trabalho de amor que você mostrou para com seu nome, no sentido de que você serviu aos santos, e ainda os serve.
11 Dhe dëshirojmë që secili nga ju të tregojë deri në fund të njëjtin zell për të arritur në sigurimin e plotë të shpresës,
Desejamos que cada um de vocês mostre a mesma diligência até a plenitude da esperança até o fim,
12 që të mos bëheni përtacë, por t’u përngjani atyre që nëpërmjet besim dhe durim trashëgojnë premtimet.
que não sejam preguiçosos, mas imitadores daqueles que pela fé e perseverança herdaram as promessas.
13 Sepse kur Perëndia i dha premtimin Abrahamit, duke qenë se s’kishte ndonjë më të madh që të përbetohej, bëri be me veten e tij
Pois quando Deus fez uma promessa a Abraão, já que não podia jurar por ninguém maior, jurou por si mesmo,
14 duke thënë: “Sigurisht do të të bekoj dhe do të të shumoj fort”.
dizendo: “Certamente te abençoarei, e multiplicar-te-ei”.
15 Dhe kështu Abrahami, duke pritur me durim, fitoi premtimin.
Assim, tendo suportado pacientemente, ele obteve a promessa.
16 Sepse njerëzit bëjnë be për dikë që është më i madh, dhe në këtë mënyrë betimi për ta është garancia që i jep fund çdo mosmarrëveshjeje.
Para os homens, de fato, juram por um maior, e em cada disputa de seu juramento o juramento é definitivo para confirmação.
17 Kështu Perëndia, duke dashur t’u tregojë trashëgimtarëve të premtimit në mënyrë më të qartë palëkundshmërinë e vendimit të tij vuri ndërmjetës betimin,
Desta forma, Deus, determinado a mostrar mais abundantemente aos herdeiros da promessa a imutabilidade de seu conselho, interposta com um juramento,
18 që me anë të dy gjërave të pandryshueshme, në të cilat është e pamundur të Perëndia të gënjejë, të kemi trimërim të madh ne, që kemi kërkuar strehë duke u kapur nga shpresa që na u vu përpara.
que por duas coisas imutáveis, nas quais é impossível para Deus mentir, podemos ter um forte encorajamento, que fugiram em busca de refúgio para tomar posse da esperança colocada diante de nós.
19 Kjo shpresë që ne kemi është si një spirancë e sigurt dhe e patundur, dhe që hyn deri në brendësinë e velit,
Esta esperança temos como âncora da alma, uma esperança segura e firme e entrando naquilo que está dentro do véu,
