Hebrenjve 6
1 Prandaj, duke e lënë fjalën e fillimit të Krishtit, le të synojmë përkryerjen, pa hedhur përsëri themel pendimi nga vepra të vdekura dhe nga besimi te Perëndia,
Therefore let us leave the commencement of the word of the Messiah, and let us proceed to the completion. Or will ye again lay another foundation for the repentance which is from dead works, and for the faith in God,
2 nga doktrina për pagëzimet, të vënies së duarve, të ringjalljes të të vdekurve dhe të gjyqit të përjetshëm; (aiōnios g166)
and for the doctrine of baptism, and for the laying on of a hand, and for the resurrection from the dead, and for the eternal judgment? (aiōnios g166)
3 dhe këtë do ta bëjmë, në e lejoftë Perëndia.
We will do this, if the Lord permit.
4 Sepse ata që janë ndriçuar një herë, e shijuan dhuntinë qiellore dhe u bënë pjestarë të Frymës së Shenjtë,
But they who have once descended to baptism, and have tasted the gift from heaven, and have received the Holy Spirit,
and have tasted the good word of God, and the power of the world to come, (aiōn g165)
6 dhe po u rrëzuan, është e pamundur t’i sjellësh përsëri në pendim, sepse ata, për vete të tyre, e kryqëzojnë përsëri Birin e Perëndisë dhe e poshtërojnë.
cannot again sin, and a second time be renewed to repentance; or a second time crucify and insult the Son of God.
7 Sepse toka, që pi shiun, i cili bie shpesh mbi të dhe prodhon barëra të dobishme për ata që e punojnë, merr bekim nga Perëndia;
For the earth that drinketh the rain which cometh often upon it, and produceth the herb that is of use to those for whom it is cultivated, receiveth a blessing from God.
8 kurse, po të prodhojë ferra e murriza, shahet edhe afër mallkimit dhe fundi i vet është për t’u djegur.
But if it should put forth thorns and briers, it would have reprobation, and be not far from a curse, and its end would be a burning.
9 Dhe ndonëse flasim kështu, ne, o të dashur, lidhur me ju jemi të bindur për gjëra më të mira dhe që i takojnë shpëtimit;
But, in regard to you, my brethren, we are persuaded better things, and things pertaining to life, although we thus speak.
10 sepse Perëndia nuk është i padrejtë, që të harrojë veprën dhe mundimin tuaj të dashurisë që treguat për emrin e tij me shërbesën që u bëtë dhe po u bëni shenjtorëve.
For God is not unrighteous, to forget your works, and your charity which ye have shown in his name, in that ye have ministered and do minister to the saints.
11 Dhe dëshirojmë që secili nga ju të tregojë deri në fund të njëjtin zell për të arritur në sigurimin e plotë të shpresës,
And we desire, that each one of you may show this same activity, for the completion of your hope, even to the end:
12 që të mos bëheni përtacë, por t’u përngjani atyre që nëpërmjet besim dhe durim trashëgojnë premtimet.
and that ye faint not; but that ye be emulators of them who by faith and patience have become heirs of the promise.
13 Sepse kur Perëndia i dha premtimin Abrahamit, duke qenë se s’kishte ndonjë më të madh që të përbetohej, bëri be me veten e tij
For when God made the promise to Abraham, because there was none greater than himself by whom he could swear, he swore by himself;
14 duke thënë: “Sigurisht do të të bekoj dhe do të të shumoj fort”.
and said: Blessing, I will bless thee, and multiplying I will multiply thee.
15 Dhe kështu Abrahami, duke pritur me durim, fitoi premtimin.
And so he was patient, and obtained the promise.
16 Sepse njerëzit bëjnë be për dikë që është më i madh, dhe në këtë mënyrë betimi për ta është garancia që i jep fund çdo mosmarrëveshjeje.
For men swear by one greater than themselves: and in every controversy that occurs among them, the sure termination of it is by an oath.
17 Kështu Perëndia, duke dashur t’u tregojë trashëgimtarëve të premtimit në mënyrë më të qartë palëkundshmërinë e vendimit të tij vuri ndërmjetës betimin,
Therefore, God, being abundantly willing to show to the heirs of the promise, that his promising was irreversible, bound it up in an oath;
18 që me anë të dy gjërave të pandryshueshme, në të cilat është e pamundur të Perëndia të gënjejë, të kemi trimërim të madh ne, që kemi kërkuar strehë duke u kapur nga shpresa që na u vu përpara.
so that, by two things which change not, and in which God cannot lie, we, who have sought refuge in him, might have great consolation, and might hold fast the hope promised to us;
19 Kjo shpresë që ne kemi është si një spirancë e sigurt dhe e patundur, dhe që hyn deri në brendësinë e velit,
which is to us as an anchor, that retaineth our soul, so that it swerveth not; and it entereth into that within the veil,
