Hebrenjve 6
1 Prandaj, duke e lënë fjalën e fillimit të Krishtit, le të synojmë përkryerjen, pa hedhur përsëri themel pendimi nga vepra të vdekura dhe nga besimi te Perëndia,
WHEREFORE, desisting from initiatory discourse respecting Christ, let us advance towards perfection; not again laying a foundation of repentance from dead works, and faith in God,
2 nga doktrina për pagëzimet, të vënies së duarve, të ringjalljes të të vdekurve dhe të gjyqit të përjetshëm; (aiōnios g166)
of the doctrine of ablutions, and of imposition of hands, and of the resurrection of the dead, and of eternal judgment. (aiōnios g166)
3 dhe këtë do ta bëjmë, në e lejoftë Perëndia.
And so we will do, if God permit.
4 Sepse ata që janë ndriçuar një herë, e shijuan dhuntinë qiellore dhe u bënë pjestarë të Frymës së Shenjtë,
For it is not possible to renew again unto repentance those who have been once illuminated, and have tasted the celestial gift, and have been made partakers of the Holy Ghost,
and have tasted the good word of God, and the powers of the world to come, (aiōn g165)
6 dhe po u rrëzuan, është e pamundur t’i sjellësh përsëri në pendim, sepse ata, për vete të tyre, e kryqëzojnë përsëri Birin e Perëndisë dhe e poshtërojnë.
and yet have fallen away: for they crucify again to themselves the Son of God, and expose him to public infamy.
7 Sepse toka, që pi shiun, i cili bie shpesh mbi të dhe prodhon barëra të dobishme për ata që e punojnë, merr bekim nga Perëndia;
For the earth which imbibes the rain which often falls upon it, and bringeth forth herbage suitable for those by whom it is cultured, receiveth a blessing from God;
8 kurse, po të prodhojë ferra e murriza, shahet edhe afër mallkimit dhe fundi i vet është për t’u djegur.
but if it produceth thorns and thistles, it is abandoned, and near the curse of barrenness, whose end will be for burning.
9 Dhe ndonëse flasim kështu, ne, o të dashur, lidhur me ju jemi të bindur për gjëra më të mira dhe që i takojnë shpëtimit;
But, beloved, we are persuaded concerning you that things are better, and connected with salvation, though we thus speak.
10 sepse Perëndia nuk është i padrejtë, që të harrojë veprën dhe mundimin tuaj të dashurisë që treguat për emrin e tij me shërbesën që u bëtë dhe po u bëni shenjtorëve.
For God is not unjust, to forget your work and labour of love, which ye have demonstrated in his name, having ministered assistance to the saints, and still ministering.
11 Dhe dëshirojmë që secili nga ju të tregojë deri në fund të njëjtin zell për të arritur në sigurimin e plotë të shpresës,
But we earnestly desire that every one of you do manifest the same diligence, in order to obtain the full assurance of hope unto the end:
12 që të mos bëheni përtacë, por t’u përngjani atyre që nëpërmjet besim dhe durim trashëgojnë premtimet.
that ye be not slothful, but imitators of those who, by faith and long suffering, are inheriting the promises.
13 Sepse kur Perëndia i dha premtimin Abrahamit, duke qenë se s’kishte ndonjë më të madh që të përbetohej, bëri be me veten e tij
For God when he gave the promise to Abraham forasmuch as he had nothing greater to swear by, sware by himself,
14 duke thënë: “Sigurisht do të të bekoj dhe do të të shumoj fort”.
saying, “Verily, blessing, I will bless thee, and multiplying, I will multiply thee.”
15 Dhe kështu Abrahami, duke pritur me durim, fitoi premtimin.
And so after long patient waiting he obtained the promise.
16 Sepse njerëzit bëjnë be për dikë që është më i madh, dhe në këtë mënyrë betimi për ta është garancia që i jep fund çdo mosmarrëveshjeje.
For men indeed swear by something greater than themselves; and an oath for confirmation is with them conclusive in all disputes.
17 Kështu Perëndia, duke dashur t’u tregojë trashëgimtarëve të premtimit në mënyrë më të qartë palëkundshmërinë e vendimit të tij vuri ndërmjetës betimin,
And thus God, designing more abundantly to demonstrate to the heirs of promise the immutability of his will, pledged himself by oath,
18 që me anë të dy gjërave të pandryshueshme, në të cilat është e pamundur të Perëndia të gënjejë, të kemi trimërim të madh ne, që kemi kërkuar strehë duke u kapur nga shpresa që na u vu përpara.
that by two immutable things, in which it was impossible for God to lie, we might have strong consolation, who have fled for refuge to lay hold on the hope set before us;
19 Kjo shpresë që ne kemi është si një spirancë e sigurt dhe e patundur, dhe që hyn deri në brendësinë e velit,
which, as an anchor for our soul, we hold both sure and stedfast, and entering into the sanctuary within the vail,
