Veprat e Apostujve 22

1 “Vëllezër dhe etër, dëgjoni çfarë ju them tani për mbrojtjen time”.

— Пхралалэ тай дада! Дэн манди тэ пхэнэ, со мэ надошало.

2 Kur dëgjuan se u fliste atyre në gjuhën hebraike, heshtën edhe më shumë. Pastaj ai tha:

Кала вонэ ушундэ, со вов дэдумэл пав еврейско чиб, тунчи заачиле мулком. Тай вов пхэнда:

3 “Në të vërtetë unë jam një Jude, lindur në Tars të Kilikisë dhe rritur në këtë qytet te këmbët e Gamalielit, edukuar me përpikërinë e ligjit të etërve tanë, plot me zell për Perëndinë, sikurse jeni ju të gjithë sot;

— Мэ иудеи, саво бэняпэ дэ Тарсо дэ Киликия, выбарярдо дэ кадэва форо паша пурэн Гамалиилостэ и сиклярдо пав чячима Упхэнимасти амарэ дадэнгоро. Мэ отдэнём еджино пэ Дэвлэхкэрэ рындости, сар и кожно тумэндар авдивэ.

4 unë kam përndjekur këtë Udhë deri në vdekje, duke lidhur dhe duke futur në burg burra dhe gra,

Мэ традавас ды мэрима кодэлэн, ко джянас Исусохкэрэ Дромэґа, пхандавас муршэн тай джювлен и чувавас лэн дэ барунэ.

5 sikurse jep dëshmi për mua kryeprifti dhe gjithë sinedri i pleqve, prej të cilëve mora edhe letra për vëllezërit dhe shkova në Damask për të sjellë të lidhur në Jeruzalem ata që ishin atje, që të ndëshkoheshin.

Допхэнимаря кадэлэсти — англуно рашай тай всавэрэ пхурэдэра. Мэ лилём лэндар лила пхралэндэ дэ Дамаско тай лаглём пордэ, соб тэ пхандэ кодэлэн, ко котэ сля, тай тэ анэ лэн дэ Ерусалимо и тэ мулярэ.

6 Dhe më ndodhi që, kur isha duke udhëtuar dhe po i afrohesha Damaskut, aty nga mesi i ditës, papritmas një dritë e madhe nga qielli vetëtiu rreth meje.

Пав дром, кала мэ слём пашэ Дамаско, дэ епашдиво, болыбнастар паша ман запхабиляпэ душлимо, пэ саво нащи сля тэ дыкхэ.

7 Dhe unë rashë përdhe dhe dëgjova një zë që po më thoshte: “Saul, Saul, përse më përndjek?”.

Мэ тэлэдэнём пэ пхув тай ушундом ґласо, саво дэдумэлас манди: «Савло, Савло! Сости ту традэх Ман?»

8 Dhe unë u përgjigja: “Kush je ti, o Zot?” Edhe ai më tha: “Unë jam Jezus Nazareasi, të cilin ti e përndjek”.

Мэ пхучлём: «Ко Ту, Рае?» Вов пхэнда: «Мэ Исусо Назаретостар, Савэ ту традэх».

9 Edhe ata që ishin me mua e panë dritën dhe u trembën, por nuk dëgjuan zërin e atij që më fliste.

Кодэла, ко сле манца, дыкхле душлимо, нэ ґласо, саво манца дэдуманя, вонэ на шундэ.

10 Unë thashë: “O Zot, ç’duhet të bëj?”. Zoti më tha: “Çohu dhe shko në Damask! Atje do të të thuhet çfarë të është urdhëruar të bësh”.

Мэ пхучлём: «Рае, со манди тэ терэ?» Рай пхэнда: «Вщи тай джя дэ Дамаско. Котэ тути пхэнэна вса, со тути трэбуни тэ терэ».

11 Dhe, mbasi unë nuk shihja asgjë për shkak të shkëlqimit të asaj drite, më morën për dore ata që ishin me mua; dhe hyra në Damask.

Кодэла, ко сле манца, пала васт андэ ман дэ Дамаско, колэсти со мэ корылём душлимахкэрэ пхабаримастар.

12 Dhe njëfarë Anania, njeri i perëndishëm sipas ligjit, për të cilin jepnin dëshmi të gjithë Judenjtë që banonin aty,

Котэ мандэ авиля мануш пав лавэ Анания, саво джювда пав Упхэнима и сля дэ патива всавэрэ катутнэ иудеендэ.

13 erdhi tek unë, dhe duke qëndruar pranë meje, tha: “O vëlla Saul, shiko përsëri!”. Dhe në atë çast unë fitova përsëri dritën e syve dhe e shikova.

Вов поджиля мандэ, ачиля пашэ тай пхэнда: «Пхрал Савло! Мэк оттерэнпэ тирэ якха!» Дэ кодыя вряма мэ ачилём тэ дыкхэ и удыкхлём кадэлэ манушэ.

14 Pastaj vazhdoi: “Perëndia i etërve tanë të ka paracaktuar të njohësh vullnetin e tij, ta shohësh të Drejtin dhe të dëgjosh një zë nga goja e tij.

Вов пхэнда: «Дэвэл амарэ дадэнгоро вытидэня тут, соб ту тэ уджянэх Лэхкири воля, тэ удыкхэх Чячюнэ и тэ шунэх лава Лэхкэрэ уштэндар.

15 Sepse ti duhet të dëshmosh për të tek të gjithë njerëzit për ato që ke parë dhe ke dëgjuar.

Ту авэґа важ всавэрэн манушэн допхэнимари пала кода, со дыкхлян и шундан.

16 Dhe tani ç’pret? Çohu dhe ji i pagëzuar dhe i larë nga mëkatet e tua, duke thirrur emrin e Zotit”.

Со ту цырдэх вряма? Вщи, прыакхар Лэхкоро Лав, болдэпэ и схалав пэхкоро бэзимо».

17 Dhe ndodhi që, kur u ktheva në Jeruzalem dhe isha duke u lutur në tempull, u rrëmbeva në ekstazë,

Тунчи мэ рисилём дэ Ерусалимо. И кала мэ манглёмпэ дэ храмо, манди сля дыкхлимо.

18 dhe pashë Zotin që më thoshte: “Nxito dhe dil shpejt nga Jeruzalemi, sepse ata nuk do ta pranojnë dëshminë tënde për mua”.

Мэ удыкхлём Рае, Саво пхэнда манди: «Сиго выджя Ерусалимостар, колэсти со катэ на прылэна тиро допхэнимо пала Ман».

19 Atëherë unë thashë: “O Zot, ata e dinë vetë se unë burgosja dhe rrihja nga një sinagogë te tjetra ata që besonin në ty;

Мэ пхэндом: «Рае! Кадэла мануша джянэн, со мэ чувавас дэ барунэ и маравас дэ синагоги кодэлэн, ко патян дэ Тут.

20 kur u derdh gjaku i Stefanit, dëshmorit tënd, edhe unë isha i pranishëm, e miratoja vdekjen e tij dhe ruaja rrobat e atyre që e vrisnin.

Кала чюлиля рат Стефаностар, саво сля Тиро допхэнимари, мэ ачявас котэ и подавас ґласо пала кодэлэн, ко умарэнас лэ, и дыкхлём пала лэнгири їда».

21 Por ai më tha: “Shko, sepse unë do të të dërgoj larg midis johebrenjve””.

Тунчи Рай пхэнда манди: «Джя! Мэ бичалав тут народонэндэ, савэ джювэн дурал».

22 Ata e dëgjuan deri në këtë pikë; pastaj ngritën zërin duke thënë: “Hiqe nga bota një njeri të tillë, sepse nuk është i denjë të rrojë!”.

Ды кадэлэн лавэн мануша шунэнас Павло, нэ катэ ачиле тэ типисявэ: — Мэк вов мэрэл! Лэсти нащи тэ джювэ!

23 Duke qenë se ata bërtisnin, duke i flakur rrobat e duke ngritur pluhurin në erë,

Вонэ типисиле тай розчинэнас пэхкири їда и чувэнас прахо пхуякоро упрал.

24 kryemijësi urdhëroi ta çonin Palin në fortesë, duke urdhëruar që ta marrin në pyetje duke e rrahur me kamxhik, që të merrej vesh për çfarë arsye ata bërtisnin kështu kundër tij.

Тунчи пханглякоро пхурэдэр прыпхэнда тэ улиджя Павло дэ халавдэнгоро цэр. Вов прыпхэнда тэ марэ лэ чукненца тай тэ допхуче, соб тэ уджянэ, сости мануша кади мижон пэ лэстэ.

25 Por, kur e shtrinë, të lidhur me rripa, Pali i tha centurionit që ishte aty: “A është e ligjshme për ju të rrihni me kamxhik një qytetar romak, ende të pagjykuar?”.

Нэ кала Павло прыпхангле, соб тэ марэ, вов пхэнда шэлякэрэ пхурэдэрэсти, саво ачелас пашэ: — Чи мишто авэла тэ марэ римсконэ манушэ, ай тэ на пролиджя пав лэ сындо?

26 Kur e dëgjoi, centurioni shkoi e i tregoi kryemijësit duke thënë: “Çfarë do të bësh? Ky njeri është një qytetar romak!”.

Кала шэлякоро пхурэдэр шунда када, вов джиля тай пхэнда пханглякэрэ пхурэдэрэсти: — Со ту терэх? Када римско мануш!

27 Atëherë kryemijësi shkoi te Pali dhe e pyeti: “Më thuaj, a je një qytetar romak?”. Ai tha: “Po, jam!”.

Пханглякоро пхурэдэр выджиля Павлостэ тай пхучля: — Ту римско мануш? — Нэ, — пхэнда кодэва.

28 Kryemijësi u përgjigj: “Unë e kam fituar këtë qytetëri me një shumë të madhe”. Pali tha: “Kurse unë e kam qysh prej lindjes!”.

Тунчи пхурэдэр пхэнда: — Мэ потиндом бут ловэ пала кода, соб тэ аче римсконэ манушэґа. — Ай мэ бэнимастар римско мануш, — пхэнда Павло.

29 Menjëherë ata që duhet ta merrnin në pyetje u larguan prej tij; dhe vetë kryemijësi, kur mori vesh se ai ishte qytetar romak, pati frikë që e kishte lidhur.

Кодэла, савэ камле тэ допхуче лэ, екхатар отджиле лэстар. Кала пхурэдэр уджянгля, со пхангля ланчукоґа римсконэ манушэ, вов фартэ пэрэдаравдапэ.

30 Të nesërmen, duke dashur të marrë vesh me saktësi përse ishte akuzuar nga Judenjtë, e zgjidhi nga prangat dhe urdhëroi krerët e priftërinjve dhe gjithë sinedrin të vinin. Pastaj, si e sollën poshtë Palin, e nxori përpara tyre.

Пэ авэр диво пхурэдэр закамля тэ уджянэ ды лавэ, дэ со иудея дошарэн Павло. Тунчи розпхангля лэ и прыпхэнда, соб тэ стидэнпэ англунэ рашая и всаворо Синедрионо. Тунчи анда Павло и тховда англа лэн.