2 e Korintasve 2

1 Por unë kisha vendosur në veten time të mos vij përsëri te ju me hidhërim.

aparaJcAhaM punaH zokAya yuSmatsannidhiM na gamiSyAmIti manasi niracaiSaM|

2 Sepse, në qoftë se unë ju hidhëroj, kush do të më gëzojë mua, në mos ai vetë që u hidhërua prej meje?

yasmAd ahaM yadi yuSmAn zokayuktAn karomi tarhi mayA yaH zokayuktIkRtastaM vinA kenApareNAhaM harSayiSye?

3 Dhe ju shkrova në këtë mënyrë që, kur të vij, të mos kem trishtim nga ata që duhet të më gëzonin, duke pasur besim në ju të gjithë, se gëzimi im është i të gjithë juve.

mama yo harSaH sa yuSmAkaM sarvveSAM harSa eveti nizcitaM mayAbodhi; ataeva yairahaM harSayitavyastai rmadupasthitisamaye yanmama zoko na jAyeta tadarthameva yuSmabhyam etAdRzaM patraM mayA likhitaM|

4 Ju shkrova, në fakt, me shumë lot dhe me pikëllim të madh dhe ankth në zemër, jo që të hidhëroheni, por që të njihni dashurinë shumë të madhe që kam për ju.

vastutastu bahuklezasya manaHpIDAyAzca samaye'haM bahvazrupAtena patramekaM likhitavAn yuSmAkaM zokArthaM tannahi kintu yuSmAsu madIyapremabAhulyasya jJApanArthaM|

5 Edhe në qoftë se dikush ka shkaktuar trishtim, s’më ka hidhëruar vetëm mua, por deri diku, pa e tepruar, ju të gjithë.

yenAhaM zokayuktIkRtastena kevalamahaM zokayuktIkRtastannahi kintvaMzato yUyaM sarvve'pi yato'hamatra kasmiMzcid doSamAropayituM necchAmi|

6 Mjaft është për atë njeri ndëshkimi që iu bë nga shumica,

bahUnAM yat tarjjanaM tena janenAlambhi tat tadarthaM pracuraM|

7 por tani, përkundrazi, ju duhet më tepër ta falni atë dhe ta ngushlloni, që ai njeri të mos gëlltitet nga trishtimi i tepërt.

ataH sa duHkhasAgare yanna nimajjati tadarthaM yuSmAbhiH sa kSantavyaH sAntvayitavyazca|

8 Prandaj ju lutem t’i shfaqni dashuri,

iti hetoH prarthaye'haM yuSmAbhistasmin dayA kriyatAM|

9 sepse ju shkrova edhe për këtë, që të njoh provën tuaj, nëse jeni të dëgjueshëm në çdo gjë.

yUyaM sarvvakarmmaNi mamAdezaM gRhlItha na veti parIkSitum ahaM yuSmAn prati likhitavAn|

10 Por atij që ju do t’i falni diçka, e fal edhe unë, sepse edhe unë, nëse kam falur gjë, kujtdo që t’ia kem falur, e bëra për ju përpara Krishtit,

yasya yo doSo yuSmAbhiH kSamyate tasya sa doSo mayApi kSamyate yazca doSo mayA kSamyate sa yuSmAkaM kRte khrISTasya sAkSAt kSamyate|

11 që të mos na mposhtë Satanai, sepse ne i dimë qëllimet e tij.

zayatAnaH kalpanAsmAbhirajJAtA nahi, ato vayaM yat tena na vaJcyAmahe tadartham asmAbhiH sAvadhAnai rbhavitavyaM|

12 Dhe, kur arrita në Troas për ungjillin e Krishtit edhe m’u hap një derë në Zotin,

aparaJca khrISTasya susaMvAdaghoSaNArthaM mayi troyAnagaramAgate prabhoH karmmaNe ca madarthaM dvAre mukte

13 nuk gjeta prehje në frymën time, sepse nuk gjeta aty Titin, vëllanë tim; prandaj, si u përshëndeta me ta, shkova në Maqedoni.

satyapi svabhrAtustItasyAvidyamAnatvAt madIyAtmanaH kApi zAnti rna babhUva, tasmAd ahaM tAn visarjjanaM yAcitvA mAkidaniyAdezaM gantuM prasthAnam akaravaM|

14 Por, falem nderit Perëndisë, që na bën të ngadhnjejmë gjithnjë në Krishtin dhe shfaq kudo nëpërmjet nesh erën e këndshme të njohurisë së vet.

ya IzvaraH sarvvadA khrISTenAsmAn jayinaH karoti sarvvatra cAsmAbhistadIyajJAnasya gandhaM prakAzayati sa dhanyaH|

15 Sepse ne jemi për Perëndinë era e këndshme e Krishtit ndër ata që shpëtohen dhe ndër ata që humbasin;

yasmAd ye trANaM lapsyante ye ca vinAzaM gamiSyanti tAn prati vayam IzvareNa khrISTasya saugandhyaM bhavAmaH|

16 për këta një erë vdekjeje në vdekje, po për ata erë jete në jetë. Dhe kush është i zoti për këto?

vayam ekeSAM mRtyave mRtyugandhA apareSAJca jIvanAya jIvanagandhA bhavAmaH, kintvetAdRzakarmmasAdhane kaH samartho'sti?

17 Ne në fakt nuk falsifikojmë fjalën e Perëndisë, si shumë të tjerë, por flasim me sinqeritet si nga ana e Perëndisë, përpara Perëndisë në Krishtin.

anye bahavo lokA yadvad Izvarasya vAkyaM mRSAzikSayA mizrayanti vayaM tadvat tanna mizrayantaH saralabhAvenezvarasya sAkSAd IzvarasyAdezAt khrISTena kathAM bhASAmahe|