1 Thesalonikasve 2
1 Sepse ju vetë, vëllezër, e dini se ardhja jonë ndër ju nuk qe e kotë.
Вой ыншивэ штиць, фрацилор, кэ вениря ноастрэ ла вой н-а фост задарникэ.
2 Por, mbasi hoqëm më parë dhe mbasi na shanë në Filipi, sikurse e dini, ne morëm guxim në Perëndinë tonë të shpallim ndër ju ungjillin e Perëndisë midis kaq përpjekjesh.
Дупэ че ам суферит ши ам фост батжокориць ын Филипь, кум штиць, ам венит плинь де ынкредере ын Думнезеул ностру сэ вэ вестим Евангелия луй Думнезеу ын мижлокул мултор лупте.
3 Sepse nxitja jonë nuk vjen nga mashtrimi, as nga qëllime të pa ndershme, as nga dredhia;
Кэч проповэдуиря ноастрэ ну се ынтемеязэ нич пе рэтэчире, нич пе некурэцие, нич пе викление.
4 por, duke qenë se u miratuam prej Perëndisë që të na besohet ungjilli, kështu ne flasim jo që t’u pëlqejmë njerëzve, por Perëndisë, që provon zemrat tona.
Чи, фииндкэ Думнезеу не-а гэсит вредничь сэ не ынкрединцезе Евангелия, кэутэм сэ ворбим аша ка сэ плэчем ну оаменилор, чи луй Думнезеу, каре не черчетязэ инима.
5 Ne, pra, nuk kemi përdorur kurrë, sikurse e dini mirë, fjalë lajkatuese, dhe as nuk jemi nisur nga motive lakmie; Perëndia është dëshmitar.
Ын адевэр, кум бине штиць, ничодатэ н-ам ынтребуинцат ворбе мэгулитоаре, нич хайна лэкомией: мартор есте Думнезеу.
6 Dhe nuk kemi kërkuar lavdi prej njerëzve, as prej jush, as prej të tjerësh, megjithëse mund t’ju bëheshim barrë si apostuj të Krishtit.
Н-ам кэутат славэ де ла оамень: нич де ла вой, нич де ла алций, деши, ка апостоль ай луй Христос, ам фи путут сэ черем чинсте.
7 Përkundrazi qemë zemërbutë midis jush, ashtu si mëndesha që rrit me dashuri fëmijët e saj.
Димпотривэ, не-ам арэтат блынзь ын мижлокул востру, ка о дойкэ че-шь креште ку драг копиий.
8 Kështu, duke pasur një dashuri të madhe ndaj jush, ishim të kënaqur duke ju komunikuar jo vetëm ungjillin e Perëndisë, por edhe vetë jetën tonë, sepse na u bëtë të dashur.
Астфел, ын драгостя ноастрэ фербинте пентру вой, ерам гата сэ вэ дэм ну нумай Евангелия луй Думнезеу, дар кяр ши вяца ноастрэ, атыт де скумпь не ажунсесерэць.
9 Sepse ju, o vëllezër, e mbani mend lodhjen dhe mundimin tonë: si kemi punuar ditë e natë që të mos i bëhemi barrë asnjërit prej jush, dhe predikuam ungjillin e Perëndisë ndër ju.
Вэ адучець аминте, фрацилор, де остеняла ши мунка ноастрэ. Кум лукрам зи ши ноапте ка сэ ну фим сарчинэ ничунуя дин вой ши вэ проповэдуям Евангелия луй Думнезеу.
10 Ju jeni dëshmitarë, dhe Perëndia gjithashtu, si jemi sjellë me shenjtëri, me drejtësi, pa të meta, me ju që besoni.
Вой сунтець марторь ши Думнезеу, де асеменя, кэ ам авут о пуртаре сфынтэ, дряптэ ши фэрэ приханэ фацэ де вой, каре кредець.
11 Ju e dini gjithashtu se ne këshilluam, ngushëlluam dhe i jemi përbetuar secilit prej jush, si bën një baba me bijtë e vet,
Штиць ярэшь кэ ам фост пентру фиекаре дин вой ка ун татэ ку копиий луй: вэ сфэтуям, вэ мынгыям ши вэ адеверям
12 që të ecni denjësisht për Perëndinë, që ju thërret në mbretërinë dhe lavdinë e tij.
сэ вэ пуртаць ынтр-ун кип вредник де Думнезеу, каре вэ кямэ ла Ымпэрэция ши слава Са.
13 Prandaj edhe ne e falenderojmë pa pushim Perëndinë, se kur ju keni marrë nga ne fjalën e Perëndisë, e pritët atë jo si fjalë njerëzish, por, sikurse është me të vërtetë, si fjalë Perëndie, që vepron ndër ju që besoni.
Де ачея мулцумим фэрэ ынчетаре луй Думнезеу кэ, атунч кынд аць примит Кувынтул луй Думнезеу аузит де ла ной, л-аць примит ну ка пе кувынтул оаменилор, чи, аша кум ши есте ын адевэр, ка пе Кувынтул луй Думнезеу, каре лукрязэ ши ын вой каре кредець.
14 Sepse ju, o vëllezër, u bëtë imituesit e kishave të Perëndisë që janë në Jude në Jezu Krishtin, sepse edhe ju keni vuajtur nga ana e bashkëkombasve tuaj të njëjtat gjëra, sikurse edhe ata kanë vuajtur nga Judenjtë,
Кэч, фрацилор, вой аць кэлкат пе урмеле Бисеричилор луй Думнезеу каре сунт ын Христос Исус, ын Иудея; пентру кэ ши вой аць суферит дин партя челор де ун ням ку вой ачеляшь реле пе каре ле-ау суферит еле дин партя иудеилор.
15 të cilët e vranë Zotin Jezus dhe profetët e tyre, dhe na përndoqën edhe ne. Ata nuk i pëlqen Perëndia, dhe janë armiq me të gjithë njerëzit,
Иудеий ачештя ау оморыт пе Домнул Исус ши пе пророчь, пе ной не-ау пригонит, ну плак луй Думнезеу ши сунт врэжмашь тутурор оаменилор,
16 duke na penguar që t’u flasim johebrenjve që ata të shpëtohen, për ta mbushur vazhdimisht masën e mëkateve të tyre; por zemërimi arriti mbi ta më në fund.
кэч не опреск сэ ворбим нямурилор ка сэ фие мынтуите. Астфел, ей тотдяуна пун вырф пэкателор лор. Дар, ла урмэ, й-а ажунс мыния луй Думнезеу!
17 Dhe ne, o vëllezër, mbasi mbetëm pa ju për një kohë të shkurtër, trupërisht por jo me zemër, u përpoqëm edhe më shumë, nga malli i madh, të shohim përsëri fytyrën tuaj.
Ной, фрацилор, дупэ че ам фост деспэрциць кытэва време де вой, ку фаца, дар ну ку инима, ам авут ку атыт май мулт доринца сэ вэ ведем.
18 Prandaj deshëm, të paktën unë Pali, të vijmë te ju jo një, por dy herë, por Satani na pengoi.
Астфел, о датэ ши кяр де доуэ орь, ам воит (еу, Павел, чел пуцин) сэ веним ла вой, дар не-а ымпедикат Сатана.
19 Cila në fakt është shpresa jonë, a gëzimi, a kurora e lavdisë? A nuk jeni pikërisht ju, përpara Zotit tonë Jezu Krisht në ardhjen e tij?
Кэч чине есте, ын адевэр, нэдеждя сау букурия сау кунуна ноастрэ де славэ? Ну сунтець вой ынаинтя Домнулуй ностру Исус Христос, ла вениря Луй?
20 Ju jeni në fakt lavdia dhe gëzimi jonë.
Да, вой сунтець слава ши букурия ноастрэ.
