Əzra 9
1 Bu ixlar pütkǝndin keyin ǝmirlǝr mening bilǝn kɵrüxkili yenimƣa kelip: — Israillar, kaⱨinlar wǝ Lawiylar ɵzlirini muxu zeminlardiki taipilǝrdin, yǝni ularning yirginqlik adǝtliridin ayrip turmidi, — demǝk, ular Ⱪanaaniylar, Ⱨittiylar, Pǝrizziylǝr, Yǝbusiylar, Ammoniylar, Moabiylar, Misirliⱪlar wǝ Amoriylarƣa ǝgixip mangdi.
Als nu deze dingen voleind waren, traden de vorsten tot mij toe, zeggende: Het volk Israels, en de priesters, en de Levieten, zijn niet afgezonderd van de volken dezer landen, naar hun gruwelen, namelijk van de Kanaanieten, de Hethieten, de Ferezieten, de Jebusieten, de Ammonieten, de Moabieten, de Egyptenaren en Amorieten.
2 Qünki ular bu yat taipilǝrdin ɵzlirigǝ wǝ oƣulliriƣa hotun elip berip, [Hudaƣa] has muⱪǝddǝs nǝsilni muxu zeminlardiki taipilǝr bilǝn arilaxturuwǝtti; uning üstigǝ, ǝmirlǝr bilǝn ǝmǝldarlar bu sadaⱪǝtsizlikning baxlamqiliridur, — deyixti.
Want zij hebben van hun dochteren genomen voor zichzelven en voor hun zonen, zodat zich vermengd hebben het heilig zaad met de volken dezer landen; ja, de hand der vorsten en overheden is de eerste geweest in deze overtreding.
3 Mǝn bu ixni anglapla kɵnglǝk bilǝn tonumni yirtip, qaq-saⱪallirimni yulup ƣǝm-ⱪayƣuƣa qüxüp olturup kǝttim.
Als ik nu deze zaak hoorde, scheurde ik mijn kleed en mijn mantel; en ik trok van het haar mijns hoofds en mijns baards uit, en zat verbaasd neder.
4 Wǝ Israilning Hudasining sɵzliridin ⱪorⱪup titrigǝnlǝrning ⱨǝrbiri sürgünlüktin ⱪaytip kǝlgǝnlǝrning sadaⱪǝtsizliki tüpǝylidin yenimƣa kǝldi. Mǝn taki kǝqlik ⱪurbanliⱪ sunulƣuqǝ ƣǝm-ⱪayƣuƣa qɵmüp olturdum.
Toen verzamelden zich tot mij allen, die voor de woorden van den God Israels beefden, om de overtreding der weggevoerden; doch ik bleef verbaasd zitten tot aan het avondoffer.
5 Kǝqlik ⱪurbanliⱪ waⱪtida mǝn ɵzümni tɵwǝn ⱪilƣan ⱨalǝttin turup, kɵnglǝk wǝ tonum yirtiⱪ ⱨalda Hudayim Pǝrwǝrdigarƣa yüzlinip tizlinip olturup, ⱪollirimni yeyip,
En omtrent het avondoffer stond ik op uit mijn bedruktheid, als ik nu mijn kleed en mijn mantel gescheurd had; en ik boog mij op mijn knieen, en breidde mijn handen uit tot den HEERE, mijn God.
6 dua ⱪilip: — «Aⱨ Hudayim, xǝrmǝndiliktǝ yüzümni sanga ⱪaritixtin iza tartmaⱪtimǝn, i Hudayim; qünki ⱪǝbiⱨliklirimiz toliliⱪidin baxlirimizdin axti, asiyliⱪ-itaǝtsizlikimiz asmanlarƣa taⱪaxti.
En ik zeide: Mijn God, ik ben beschaamd en schaamrood, om mijn aangezicht tot U op te heffen, mijn God; want onze ongerechtigheden zijn vermenigvuldigd tot boven ons hoofd, en onze schuld is groot geworden tot aan den hemel.
7 Ata-bowilirimizning künliridin tartip bügüngǝ ⱪǝdǝr zor itaǝtsizliktǝ yürüp kǝlduⱪ, xunga ⱪǝbiⱨliklirimiz tüpǝylidin biz, bizning padixaⱨlirimiz wǝ kaⱨinlirimiz huddi bügünki kündikidǝk ⱨǝrⱪaysi yurtlardiki padixaⱨlarning ⱪoliƣa qüxüp, ⱪiliqⱪa, sürgünlükkǝ, bulang-talangƣa, nomusⱪa tapxurulduⱪ.
Van de dagen onzer vaderen af zijn wij in grote schuld tot op dezen dag; en wij zijn om onze ongerechtigheden overgegeven, wij, onze koningen en onze priesters, in de hand van de koningen der landen, in zwaard, in gevangenis, en in roof, en in schaamte des aangezichts, gelijk het is te dezen dage.
8 Əmdi ⱨazir azƣinǝ waⱪit Hudayimiz kɵzlirimizni nurlandurup, ⱪulluⱪimizda bizgǝ azƣina aram berilsun dǝp, ⱪeqip ⱪutulƣan bir ⱪaldini saⱪlap ⱪelip, bizgǝ ɵzining muⱪǝddǝs jayidin huddi ⱪaⱪⱪan ⱪozuⱪtǝk muⱪim orun berip, bizgǝ Hudayimiz Pǝrwǝrdigardin iltipat kɵrsitildi.
En nu is er, als een klein ogenblik, een genade geschied van den HEERE, onzen God, om ons een ontkoming over te laten, en ons een nagel te geven in Zijn heilige plaats, om onze ogen te verlichten, o onze God, en om ons een weinig levens te geven in onze dienstbaarheid.
9 Qünki biz ⱨazir ⱪullarmiz; ⱨalbuki, Hudayimiz muxu ⱪulluⱪimizda yǝnila bizni taxliwǝtmǝy, bǝlki Pars padixaⱨlirining aldida rǝⱨimgǝ erixtürüp, Hudayimizning ɵyini selip, harabilǝxkǝn jaylirini yengiwaxtin onglaxⱪa bizni roⱨlandurdi, xundaⱪla bizni Yǝⱨudiyǝ wǝ Yerusalemda sepilliⱪ ⱪildi.
Want wij zijn knechten; doch in onze dienstbaarheid heeft ons onze God niet verlaten; maar Hij heeft weldadigheid tot ons geneigd voor het aangezicht der koningen van Perzie, dat Hij ons een weinig levens gave, om het huis onzes Gods te verhogen, en de woestigheden van hetzelve op te richten, en om ons een tuin te geven in Juda en te Jeruzalem.
10 I Huda, biz bu [iltipatlar] aldida yǝnǝ nemǝ deyǝlǝymiz? Qünki biz yǝnila Sening mɵmin bǝndiliring bolƣan pǝyƣǝmbǝrlǝr arⱪiliⱪ tapilƣan ǝmrliringni taxliwǝttuⱪ; Sǝn [ular arⱪiliⱪ]: «Silǝr kirip miras ⱪilip igilǝydiƣan zemin bolsa, xu zemindiki taipilǝrning nijisliⱪi bilǝn bulƣanƣan bir zemin; qünki ular türlük napakliⱪlarni ⱪilip, yirginqlik adǝtliri bilǝn bu zeminni bu qǝttin u qetiƣiqǝ tolduruwǝtti.
En nu, wat zullen wij zeggen, o onze God! na dezen? Want wij hebben Uw geboden verlaten,
Die Gij geboden hadt door den dienst Uwer knechten, de profeten, zeggende: Het land, waar gijlieden inkomt, om dat te erven, is een vuil land, door de vuiligheid van de volken der landen, om hun gruwelen, waarmede zij dat vervuild hebben, van het ene einde tot het andere einde, met hun onreinigheid.
12 Xunga silǝr ⱪizliringlarni ularning oƣulliriƣa bǝrmǝnglar, oƣulliringlarƣa ularning ⱪizlirini elip bǝrmǝnglar; silǝr küqiyip, zeminning nazu-nemǝtliridin yeyixkǝ, zeminni ǝbǝdil’ǝbǝd ǝwladliringlarƣa miras ⱪilip ⱪaldurux üqün mǝnggü ularning aman-tinqliⱪi yaki mǝnpǝitini ⱨǝrgiz izdimǝnglar» — degǝniding.
Zo zult gij nu uw dochteren niet geven aan hun zonen, en hun dochteren niet nemen voor uw zonen, en zult hun vrede en hun best niet zoeken, tot in eeuwigheid; opdat gij sterk wordt, en het goede des lands eet, en uw kinderen doet erven tot in eeuwigheid.
13 Bizning rǝzil ⱪilmixlirimiz wǝ naⱨayiti eƣir itaǝtsizlikimiz tüpǝylidin bu ⱨǝmmǝ bala-ⱪaza beximizƣa kǝlgǝnidi wǝ Sǝn, i Hudayimiz, ⱪǝbiⱨliklirimizgǝ tegixlik bolƣan jazayimizni yeniklitip, bizgǝ bügünkidǝk nijatliⱪ iltipatni kɵrsǝtkǝn turuⱪluⱪ,
En na alles, wat over ons gekomen is, om onze boze werken, en om onze grote schuld, omdat Gij, o onze God! belet hebt, dat wij niet te onder zijn vanwege onze ongerechtigheid, en hebt ons een ontkoming gegeven, als deze is;
14 biz ⱪandaⱪmu yǝnǝ ǝmrliringgǝ hilapliⱪ ⱪilip, bundaⱪ yirginqlik ⱪaidilǝrni tutⱪan bu taipilǝr bilǝn nikaⱨliniwerimiz? Mubada xundaⱪ ⱪilidiƣan bolsaⱪ, Sǝn bizgǝ ƣǝzǝplinip, bizgǝ bir ⱪaldi yaki ⱪutulƣudǝk birsinimu ⱪaldurmay yoⱪatmay ⱪalamsǝn?
Zullen wij nu wederkeren, om Uw geboden te vernietigen, en ons te verzwageren met de volken dezer gruwelen? Zoudt Gij niet tegen ons toornen tot verterens toe, dat er geen overblijfsel noch ontkoming zij?
15 I Israilning Hudasi bolƣan Pǝrwǝrdigar, Sǝn ⱨǝⱪⱪaniydursǝn! Xu sǝwǝbtin biz bügünkidǝk ⱪutulup ⱪalƣan bir ⱪaldimiz. Ⱪara, biz Sening aldingda itaǝtsizliklirimizdǝ turuwatimiz, xunga Sening aldingda ⱨeqⱪaysimiz tik turalmay ⱪalduⱪ» — dedim.
O HEERE, God van Israel! Gij zijt rechtvaardig; want wij zijn overgelaten ter ontkoming, als het is te dezen dage. Zie, wij zijn voor Uw aangezicht in onze schuld; want er is niemand, die voor Uw aangezicht zou kunnen bestaan, om zulks.
