Зәбур 104
1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;
Благосиљај, душо моја, Господа! Господе, Боже мој, велик си веома, обукао си се у величанство и красоту.
2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.
Обукао си светлост као хаљину, разапео небо као шатор;
3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;
Водом си покрио дворове своје, облаке начинио си да су Ти кола, идеш на крилима ветреним.
4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.
Чиниш ветрове да су Ти анђели, пламен огњени да су Ти слуге.
5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.
Утврдио си земљу на темељима њеним, да се не помести на век века.
6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.
Безданом као хаљином оденуо си је; на горама стоје воде.
7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;
Од претње Твоје беже, од громовног гласа Твог теку.
8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.
Излазе на горе и силазе у долине, на место које си им утврдио.
9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.
Поставио си међу, преко које не прелазе, и не враћају се да покрију земљу.
10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.
Извео си изворе по долинама, између гора теку воде.
11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.
Напајају све звери пољске; дивљи магарци гасе жеђ своју.
12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.
На њима птице небеске живе; кроз гране разлеже се глас њихов.
13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!
Напајаш горе с висина својих, плодовима дела Твојих сити се земља.
14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;
Дајеш те расте трава стоци, и зелен на корист човеку, да би извадио хлеб из земље.
15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;
И вино весели срце човеку, и лице се светли од уља, и хлеб срце човеку крепи.
16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.
Сите се дрвета Божија, кедри ливански, које си посадио.
17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.
На њима птице вију гнезда; станак је родин на јелама.
18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.
Горе високе дивокозама, камен је уточиште зечевима.
19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.
Створио си месец да показује времена, сунце познаје запад свој.
20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.
Стереш таму, и бива ноћ, по којој излази све зверје шумско;
21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;
Лавови ричу за пленом, и траже од Бога хране себи.
22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.
Сунце гране, и они се сакривају и лежу у ложе своје.
23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.
Излази човек на посао свој, и на рад свој до вечера.
24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.
Како је много дела Твојих, Господе! Све си премудро створио; пуна је земља блага Твог.
25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.
Гле, море велико и широко, ту гмижу без броја, животиња мала и велика;
26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;
Ту лађе плове, крокодил, ког си створио да се игра по њему.
27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.
Све Тебе чека, да им дајеш пићу на време.
28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.
Дајеш им, примају; отвориш руку своју, сите се добра.
29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.
Одвратиш лице своје, жалосте се; узмеш им дух, гину, и у прах свој враћају се.
30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.
Пошаљеш дух свој, постају, и понављаш лице земљи.
31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.
Слава Господу увек; нек се весели Господ за дела своја!
32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.
Он погледа на земљу, и она се тресе; дотакне се гора, и диме се.
33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.
Певаћу Господу за живота свог; хвалићу Бога свог док сам год.
34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!
Нека Му буде мила беседа моја! Веселићу се о Господу.
35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!
Нека нестане грешника са земље, и безбожника нека не буде више! Благосиљај, душо моја, Господа! Алилуја!
