Зәбур 104

1 Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур, и җеним! И Пәрвәрдигар Худайим, интайин улуқсән; Шану-шәвкәт вә һәйвәт билән кийингәнсән;

Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,

2 Либас билән пүркәнгәндәк йоруқлуққа пүркәнгәнсән, Асманларни чедир пәрдиси кәби яйғансән.

En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,

3 У жуқуриқи равақлириниң лимлирини суларға орнатқан, Булутларни җәң һарвуси қилип, Шамал қанатлири үстидә маңиду;

En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;

4 У пәриштилирини шамаллар, Хизмәткарлирини от ялқуни қилиду.

Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.

5 Йәрни У һуллири үстигә орнатқан; У әсла тәвринип кәтмәйду.

Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.

6 Либас билән оралғандәк, уни чоңқур деңизлар билән ориғансән, Сулар тағлар чоққилири үстидә турди.

De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:

7 Сениң тәнбиһиң билән сулар бәдәр қачти, Гүлдүрмамаңниң садасидин улар тездин янди;

Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;

8 Тағлар өрләп чиқти, Вадилар чүшүп кәтти, [Сулар] Сән бекиткән җайға чүшүп кәтти.

Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.

9 Улар тешип, йәрни йәнә қаплимисун дәп, Сән уларға чәклимә қойғансән.

Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;

10 [Тәңри] вадиларда булақларни ечип урғутиду, Сулири тағлар арисида ақиду.

Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;

11 Даладики һәр бир җаниварға уссулуқ бериду, Явайи ешәкләр уссузлуқини қандуриду.

Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;

12 Көктики қушлар уларниң бойида қониду, Дәрәқ шахлири арисида сайрайду.

Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.

13 У жуқуридики равақлиридин тағларни суғириду; Йәр Сениң ясиғанлириңниң мевилиридин қандурулиду!

Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;

14 У маллар үчүн от-чөпләрни, Инсанлар үчүн көктатларни өстүриду, Шундақла нанни йәрдин чиқириду;

Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,

15 Адәмниң көңлини хуш қилидиған шарапни, Инсан йүзини пақиритидиған майни чиқириду; Инсанниң жүригигә нан билән қувәт бериду;

En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.

16 Пәрвәрдигарниң дәрәқлири, Йәни Өзи тиккән Ливан кедир дәрәқлири [су ичип] қанаәтлиниду.

Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:

17 Әнә ашулар арисиға қушлар уга ясайду, Ләйләк болса, арча дәрәқлирини макан қилиду.

Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.

18 Егиз чоққилар тағ өшкилириниң, Тик ярлар суғурларниң панаһи болиду.

De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.

19 Пәсилләрни бекитмәк үчүн У айни яратти, Қуяш болса петишини билиду.

Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.

20 Сән қараңғулуқ чүшүрисән, түн болиду; Ормандики җаниварларниң һәммиси униңда шипир-шипир кезип жүриду.

Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,

21 Асланлар олҗа издәп һөкирәйду, Тәңридин озуқ-түлүк соришиду;

Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.

22 Қуяш чиқипла, улар чекиниду, Қайтип кирип угилирида ятиду.

De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;

23 Инсан болса өз ишиға чиқиду, Та кәчкичә меһнәттә болиду.

Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.

24 И Пәрвәрдигар, ясиған һәр хил нәрсилириң нәқәдәр көптур! Һәммисини һекмәт билән яратқансән, Йәр йүзи иҗат-байлиқлириң билән толди.

Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,

25 Әнә бүйүк бепаян деңиз туриду! Униңда сан-санақсиз ғуж-ғуж җаниварлар, Чоң вә кичик һайванлар бар.

Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,

26 Шу йәрдә кемиләр қатнайду, Униңда ойнақлисун дәп сән ясиған левиатанму бар;

Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.

27 Вақтида озуқ-түлүк бәргин дәп, Буларниң һәммиси Саңа қарайду.

Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.

28 Уларға бәргиниңдә, теривалиду, Қолуңни ачқиниңдила, улар назу-немәтләргә тойиду.

Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.

29 Йүзүңни йошурсаң, улар дәккә-дүккигә чүшиду, Роһлирини алсаң, улар җан үзүп, Йәнә тупраққа қайтиду.

Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.

30 Роһуңни әвәткиниңдә, улар яритилиду, Йәр-йүзи йеңи [бир дәвир билән] алмишиду.

Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!

31 Пәрвәрдигарниң шан-шөһрити әбәдийдур, Пәрвәрдигар Өз яратқанлиридин хурсән болиду.

Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;

32 У йәргә баққинида, йәр титрәйду, Тағларға тәккинидә, улар түтүн чиқириду.

Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!

33 Һаятла болидикәнмән, Пәрвәрдигарға нахша ейтимән; Вуҗудум болсила Худайимни күйләймән.

Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!

34 У сүргән ой-хияллиримдин сөйүнсә! Пәрвәрдигарда хошаллинимән!

Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;

35 Гунакарлар йәр йүзидин түгитилиду, Рәзилләр йоқ болиду. И җеним, Пәрвәрдигарға тәшәккүр-мәдһийә қайтур! Һәмдусана!

Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!