Йәрәмияниң жиға-зарлири 3

1 (Аләф) Мән униң ғәзәп тайиғини йәп җәбир-зулум көргән адәмдурмән.

Io sono un uomo che ha veduto l’afflizione sotto la verga del suo furore.

2 Мени У һайдивәтти, Нурға әмәс, бәлки қараңғулуққа маңдурди;

Egli m’ha condotto, m’ha fatto camminare nelle tenebre e non nella luce.

3 Бәрһәқ, У күн бойи қолини маңа қайта-қайта һуҗум қилдурди;

Sì, contro di me di nuovo volge la sua mano tutto il giorno.

4 (Бәт) Әтлиримни вә терилиримни қақшал қиливәтти, Сүйәклиримни сундурувәтти.

Egli ha consunta la mia carne e la mia pelle, ha fiaccato le mie ossa.

5 У маңа муһасирә қурди, Өт сүйи вә җапа билән мени қапсивалди.

Ha costituito una cinta contro di me, m’ha circondato d’amarezza e d’affanno.

6 У мени өлгили узун болғанлардәк қап қараңғу җайларда турушқа мәҗбур қилди.

M’ha fatto abitare in luoghi tenebrosi, come quelli che son morti da lungo tempo.

7 (Гимәл) У мени чиқалмайдиған қилип читлап қоршивалди; Зәнҗиримни еғир қилди.

Egli m’ha circondato d’un muro, perché non esca: m’ha caricato di pesanti catene.

8 Мән вақирап нида қилсамму, У дуайимни һеч иштимиди.

Anche quando grido e chiamo al soccorso, egli chiude l’accesso alla mia preghiera.

9 У йоллиримни җипсилашқан таш там билән тосувалди, Чиғир йоллиримни әгир-тоқай қиливәтти.

Egli m’ha sbarrato la via di blocchi di pietra, ha sconvolti i miei sentieri.

10 (Даләт) У маңа пайлап ятқан ейиқтәк, Пистирмида ятқан ширдәктур.

Egli è stato per me come un orso in agguato, come un leone in luoghi nascosti.

11 Мени йоллиримдин бурап тетма-титма қилди; Мени түгәштүрди.

Egli m’ha sviato dal mio cammino e m’ha squarciato, m’ha reso desolato.

12 У оқясини керип, Мени оқиниң қариси қилди.

Ha teso il suo arco, m’ha preso come mira delle sue frecce.

13 (Хе) Оқденидики оқларни бөрәклиримгә санҗитқузди.

M’ha fatto penetrar nelle reni le saette del suo turcasso.

14 Мән өз хәлқимгә рәсва объекти, Күн бойи уларниң мәсқирә нахшисиниң нишани болдум.

Io son diventato lo scherno di tutto il mio popolo, la sua canzone di tutto il giorno.

15 У маңа зәрдабни тойғичә жутқузуп, Кәкрә сүйини тойғичә ичкүзди.

Egli m’ha saziato d’amarezza, m’ha abbeverato d’assenzio.

16 (Вав) У чишлиримни шеғил ташлар билән чеқивәтти, Мени күлләрдә түгүлдүрди;

M’ha spezzato i denti con della ghiaia, m’ha affondato nella cenere.

17 Җеним тинич-хатирҗәмликтин жирақлаштурулди; Арамбәхшниң немә екәнлигини унтуп кәттим.

Tu hai allontanata l’anima mia dalla pace, io ho dimenticato il benessere.

18 Мән: «Дәрманим қалмиди, Пәрвәрдигардин үмүтүм қалмиди» — дедим.

Io ho detto: “E’ sparita la mia fiducia, non ho più speranza nell’Eterno!”

19 (Заин) Мениң хар қилинғанлиримни, сәргәдан болғанлиримни, Әмән вә өт сүйини [йәп-ичкинимни] есиңгә кәлтүргәйсән!

Ricordati della mia afflizione, della mia vita raminga, dell’assenzio e dell’amarezza!

20 Җеним буларни һәрдайим әсләватиду, Йәргә кирип кәткидәк болмақта.

L’anima mia se ne ricorda del continuo, e n’è abbattuta dentro di me.

21 Лекин шуни көңлүмгә кәлтүрүп әсләймәнки, Шуниң билән үмүт қайтидин яниду, —

Questo voglio richiamarmi alla mente, per questo voglio sperare:

22 (Хәт) Мана, Пәрвәрдигарниң өзгәрмәс меһриванлиқлири! Шуңа биз түгәшмидуқ; Чүнки Униң рәһимдиллиқлириниң айиғи йоқтур;

E’ una grazia dell’Eterno che non siamo stati interamente distrutti; poiché le sue compassioni non sono esaurite;

23 Улар һәр сәһәрдә йеңилиниду; Сениң һәқиқәт-садиқлиғиң толиму молдур!

si rinnovano ogni mattina. Grande è la tua fedeltà!

24 Өз-өзүмгә: «Пәрвәрдигар мениң несивәмдур; Шуңа мән Униңға үмүт бағлаймән» — дәймән.

“L’Eterno è la mia parte”, dice l’anima mia, “perciò spererò in lui”.

25 (Тәт) Пәрвәрдигар Өзини күткәнләргә, Өзини издигән җан егисигә меһривандур;

L’Eterno è buono per quelli che sperano in lui, per l’anima che lo cerca.

26 Пәрвәрдигарниң ниҗатини күтүш, Уни сүкүт ичидә күтүш яхшидур.

Buona cosa è aspettare in silenzio la salvezza dell’Eterno.

27 Адәмниң яш вақтида боюнтуруқни көтириши яхшидур.

Buona cosa è per l’uomo portare il giogo nella sua giovinezza.

28 (Йод) У йеганә болуп сүкүт қилип олтарсун; Чүнки Рәб буни униңға жүклиди.

Si segga egli solitario e stia in silenzio quando l’Eterno glielo impone!

29 Йүзини топа-тупраққа тәккүзсун, — Еһтимал, үмүт болуп қалар?

Metta la sua bocca nella polvere! forse, v’è ancora speranza.

30 Мәңзини урғучиға тутуп бәрсун; Тил-аһанәтләрни тойғичә ишитсун!

Porga la guancia a chi lo percuote, si sazi pure di vituperio!

31 (Каф) Чүнки Рәб әбәдил-әбәд инсандин ваз кәчмәйду;

Poiché il Signore non ripudia in perpetuo;

32 Азар бәргән болсиму, Өзгәрмәс меһриванлиқлириниң моллуғи билән ичини ағритиду;

ma, se affligge, ha altresì compassione, secondo la moltitudine delle sue benignità;

33 Чүнки У инсан балилирини хар қилишни яки азаплашни халиған әмәстур.

giacché non è volentieri ch’egli umilia ed affligge i figliuoli degli uomini.

34 (Ламәд) Йәр йүзидики барлиқ әсирләрни аяқ астида янҗишқа,

Quand’uno schiaccia sotto i piedi tutti i prigionieri della terra,

35 Һәммидин Алий Болғучиниң алдида адәмни өз һәққидин мәһрум қилишқа,

quand’uno perverte il diritto d’un uomo nel cospetto dell’Altissimo,

36 Инсанға өз дәвасида увал қилишқа, — Рәб буларниң һәммисигә гувачи әмәсму?

quando si fa torto ad alcuno nella sua causa, il Signore non lo vede egli?

37 (Мәм) Рәб уни буйрумиған болса, Ким дегинини әмәлгә ашуралисун?

Chi mai dice una cosa che s’avveri, se il Signore non l’ha comandato?

38 Күлпәтләр болсун, бәхит-саадәт болсун, һәммиси Һәммидин Алий Болғучиниң ағзидин кәлгән әмәсму?

Il male ed il bene non procedon essi dalla bocca dell’Altissimo?

39 Әнди тирик бир инсан немә дәп ағриниду, Адәм балиси гуналириниң җазасидин немә дәп вайсайду?

Perché il vivente si rammaricherebbe? Ognuno si rammarichi del proprio peccato!

40 (Нун) Йоллиримизни тәкшүрүп синап биләйли, Пәрвәрдигарниң йениға йәнә қайтайли;

Esaminiamo le nostre vie, scrutiamole, e torniamo all’Eterno!

41 Қоллиримизни көңлимиз билән биллә әрштики Тәңригә көтирәйли!

Eleviamo insiem con le mani, i nostri cuori a Dio ne’ cieli!

42 Биз итаәтсизлик қилип сәндин йүз өридуқ; Сән кәчүрүм қилмидиң.

Noi abbiam peccato, siamo stati ribelli, e tu non hai perdonato.

43 (Самәқ) Сән өзүңни ғәзәп билән қаплап, бизни қоғлидиң; Сән өлтүрдүң, һеч рәһим қилмидиң.

Tu ti sei avvolto nella tua ira, e ci hai inseguiti; tu hai ucciso senza pietà;

44 Сән Өзүңни булут билән қаплиғансәнки, Дуа-тилавәт униңдин һеч өтәлмәс.

ti sei avvolto in una nuvola, perché la preghiera non potesse passare;

45 Сән бизни хәлиқләр арисида дашқал вә ниҗасәт қилдиң.

tu hai fatto di noi delle spazzature, dei rifiuti, in mezzo ai popoli.

46 (Пе) Барлиқ дүшмәнлиримиз бизгә қарап ағзини йоған ечип [мазақ қилди];

Tutti i nostri nemici aprono larga la bocca contro di noi.

47 Үстимизгә чүшти алақзадилик вә ора-қапқан, Вәйранчилиқ һәм һалакәт.

Ci son toccati il terrore, la fossa, la desolazione e la ruina.

48 Хәлқимниң қизи набут болғини үчүн, Көзүмдин яшлар өстәң болуп ақмақта.

I miei occhi si sciolgono in rivi d’acqua, a motivo della ruina della figliuola del mio popolo.

49 (Айин) Көзүм яшларни үзүлмәй төкүватиду, Улар һеч тохталмайду,

L’occhio mio si scioglie in lacrime, senza posa, senza intermittenza,

50 Таки Пәрвәрдигар асманлардин төвәнгә нәзәр селип [һалимизға] қариғичә.

finché dal cielo l’Eterno non guardi e non veda il nostro stato.

51 Мениң көзүм Роһумға азап йәткүзмәктә, Шәһиримниң барлиқ қизлириниң Һали түпәйлидин.

L’occhio mio m’affanna l’anima a motivo di tutte le figliuole della mia città.

52 (Тсадә) Маңа сәвәпсиз дүшмән болғанлар, Мени қуштәк һәдәп овлап кәлди.

Quelli che mi son nemici senza cagione, m’han dato la caccia come a un uccello.

53 Улар орида җенимни үзмәкчи болуп, Үстүмгә ташни чөриди.

M’hanno annientato la vita nella fossa, m’han gettato delle pietre addosso.

54 Сулар бешимдин тешип ақти; Мән: «Үзүп ташландим!» — дедим.

Le acque salivano fin sopra al mio capo, io dicevo: “E’ finita per me!”

55 (Коф) Һаңниң түвлиридин намиңни чақирип нида қилдим, и Пәрвәрдигар;

Io ho invocato il tuo nome, o Eterno, dal fondo della fossa;

56 Сән авазимни аңлидиң; Қутулдурушқа нидайимға қулиқиңни юпурувалмиғин!

tu hai udito la mia voce; non nascondere il tuo orecchio al mio sospiro, al mio grido!

57 Саңа нида қилған күнидә маңа йеқин кәлдиң, «Қорқма» — дедиң.

Nel giorno ch’io t’ho invocato ti sei avvicinato; tu hai detto: “Non temere!”

58 (Рәш) И рәб, җенимниң дәвасини өзүң соридиң; Сән маңа һәмҗәмәт болуп һаятимни қутқуздуң.

O Signore, tu hai difesa la causa dell’anima mia, tu hai redento la mia vita.

59 И Пәрвәрдигар, маңа болған уваллиқни көрдүңсән; Мән үчүн һөкүм чиқарғайсән;

O Eterno, tu vedi il torto che m’è fatto, giudica tu la mia causa!

60 Сән уларниң маңа қилған барлиқ өчмәнликлирини, Барлиқ қәстлирини көрдуңсән.

Tu vedi tutto il loro rancore, tutte le loro macchinazioni contro di me.

61 (Шийн) И Пәрвәрдигар, уларниң аһанәтлирини, Мени барлиқ қәстлигәнлирини аңлидиңсән,

Tu odi i loro oltraggi, o Eterno, tutte le loro macchinazioni contro di me,

62 Маңа қарши турғанларниң шивирлашлирини, Уларниң күн бойи кәйнимдин кусур-кусур қилишқанлирини аңлидиңсән.

il linguaggio di quelli che si levano contro di me, quello che meditano contro di me tutto il giorno!

63 Олтарғанлирида, турғанлирида уларға қариғайсән! Мән уларниң [мәсқирә] нахшиси болдум.

Guarda! quando si seggono, quando s’alzano, io sono la loro canzone.

64 (Тав) Уларниң қоллири қилғанлири бойичә, и Пәрвәрдигар, бешиға җаза яндурғайсән;

Tu li retribuirai, o Eterno, secondo l’opera delle loro mani.

65 Уларниң көңүллирини каҗ қилғайсән! Бу сениң уларға чүшидиған ләнитиң болиду!

Darai loro induramento di cuore, la tua maledizione.

66 Ғәзәп билән уларни қоғлиғайсән, Уларни Пәрвәрдигарниң асманлири астидин йоқатқайсән!

Li inseguirai nella tua ira, e li sterminerai di sotto i cieli dell’Eterno.