Mezmurlar 137

1 Babil ırmakları kıyısında oturup Siyon'u andıkça ağladık;

By the waters of Babylon there we sat, and we wept at the thought of Zion.

2 Çevredeki kavaklara Lirlerimizi astık.

There on the poplars we hung our harps.

3 Çünkü orada bizi tutsak edenler bizden ezgiler, Bize zulmedenler bizden şenlik istiyor, “Siyon ezgilerinden birini okuyun bize!” diyorlardı.

For there our captors called for a song: our tormentors, rejoicing, saying: ‘Sing us one of the songs of Zion.’

4 Nasıl okuyabiliriz RAB'bin ezgisini El toprağında?

How can we sing the Lord’s song in the foreigner’s land?

5 Ey Yeruşalim, seni unutursam, Sağ elim kurusun.

If I forget you, Jerusalem, may my right hand wither.

6 Seni anmaz, Yeruşalim'i en büyük sevincimden üstün tutmazsam, Dilim damağıma yapışsın!

May my tongue stick to the roof of my mouth, if I am unmindful of you, or don’t set Jerusalem above my chief joy.

7 Yeruşalim'in düştüğü gün, “Yıkın onu, yıkın temellerine kadar!” Diyen Edomlular'ın tavrını anımsa, ya RAB.

Remember the Edomites, Lord, the day of Jerusalem’s fall, when they said, ‘Lay her bare, lay her bare, right down to her very foundation.’

8 Ey sen, yıkılası Babil kızı, Bize yaptıklarını Sana ödetecek olana ne mutlu!

Babylon, despoiler, happy are those who pay you back for all you have done to us.

9 Ne mutlu senin yavrularını tutup Kayalarda parçalayacak insana!

Happy are they who seize and dash your children against the rocks.