Eyüp 4

1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:

2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?

3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;

4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.

5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.

6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?

7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?

8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.

9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.

10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.

11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.

12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.

13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,

14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.

15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.

16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:

17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?

18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,

19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!

20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.

21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.