Eyüp 4

1 Temanlı Elifaz şöyle yanıtladı:

Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:

2 “Biri sana bir şey söylemeye çalışsa gücenir misin? Kim konuşmadan durabilir?

Se intentarmos falar-te, enfadar-te-ás? mas quem poderia conter as palavras?

3 Evet, pek çoklarına sen ders verdin, Zayıf elleri güçlendirdin,

Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.

4 Tökezleyeni senin sözlerin ayakta tuttu, Titreyen dizleri sen pekiştirdin.

As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfalecentes fortificaste.

5 Ama şimdi senin başına gelince gücüne gidiyor, Sana dokununca yılgınlığa düşüyorsun.

Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.

6 Senin güvendiğin Tanrı'dan korkun değil mi, Umudun kusursuz yaşamında değil mi?

Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?

7 “Düşün biraz: Hangi suçsuz yok oldu, Nerede doğrular yıkıma uğradı?

Lembra-te agora qual é o inocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruídos?

8 Benim gördüğüm kadarıyla, fesat sürenler, Kötülük tohumu ekenler ektiklerini biçiyor.

Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.

9 Tanrı'nın soluğuyla yok oluyor, Öfkesinin rüzgarıyla tükeniyorlar.

Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.

10 Aslanın kükremesi, homurtusu kesildi, Dişleri kırıldı genç aslanların.

O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.

11 Aslan av bulamadığı için yok oluyor, Dişi aslanın yavruları dağılıyor.

Perece o leão velho, porque não há preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.

12 “Bir söz gizlice erişti bana, Fısıltısı kulağıma ulaştı.

Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro dela.

13 Gece rüyaların doğurduğu düşünceler içinde, İnsanları ağır uyku bastığı zaman,

Entre imaginações de visões da noite, quando cai sobre os homens o sono profundo;

14 Beni dehşet ve titreme aldı, Bütün kemiklerimi sarstı.

Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.

15 Önümden bir ruh geçti, Tüylerim ürperdi.

Então um espírito passou por diante de mim; fêz-me arrepiar os cabelos da minha carne;

16 Durdu, ama ne olduğunu seçemedim. Bir suret duruyordu gözümün önünde, Çıt çıkmazken bir ses duydum:

Parou ele, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:

17 ‘Tanrı karşısında insan doğru olabilir mi? Kendisini yaratanın karşısında temiz çıkabilir mi?

Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu criador?

18 Bakın, Tanrı kullarına güvenmez, Meleklerinde hata bulur da,

Eis que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:

19 Çamur evlerde oturanlara, Mayası toprak olanlara, Güveden kolay ezilenlere mi güvenir?

Quanto menos naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!

20 Ömürleri sabahtan akşama varmaz, Kimse farkına varmadan sonsuza dek yok olurlar.

Desde a manhã até à tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que disso se faça caso.

21 İçlerindeki çadır ipleri çekilince, Bilgelikten yoksun olarak ölüp giderler.’

Porventura se não passa com eles a sua excelência? morrem, porém sem sabedoria.