Job 3

1 Pagkatapos nito, binuksan ni Job ang kaniyang bibig at isinumpa ang araw ng kapanganakan niya.

After this opened Job his mouth, and cursed his day.

2 Sinabi niya,

And Job spoke, and said,

3 “Sana napuksa na lang ang araw na ipinanganak ako, ang gabi na binalitang 'isang sanggol na lalaki ang ipinanganak.'

Let the day perish wherein I was born, and the night in which it was said, There is a man child conceived.

4 Sana napuno na lang ng kadiliman ang araw na iyon, huwag na sana itong maalala ng Diyos, o kaya sikatan pa ito ng araw.

Let that day be darkness; let not God regard it from above, neither let the light shine on it.

5 Sana angkinin na lang ito ng kadiliman at ng anino ng kamatayan; balutan na lang ng madilim na ulap at ang lahat na nagpapadilim sa umaga ay gawing mas kalagim-lagim.

Let darkness and the shadow of death stain it; let a cloud dwell on it; let the blackness of the day terrify it.

6 At sa gabing iyon, hayaan na lang na makapal na kadiliman ang bumalot dito: huwag na itong hayaan na magalak sa mga araw ng taon, huwag na itong paabutin sa hustong bilang ng mga buwan.

As for that night, let darkness seize on it; let it not be joined to the days of the year, let it not come into the number of the months.

7 Masdan mo, sana naging baog na lang ang gabing iyon, at walang masayang tinig ang narinig.

See, let that night be solitary, let no joyful voice come therein.

8 Hayaan na lang na isumpa ang araw na iyon ng mga marunong gumising sa Leviatan.

Let them curse it that curse the day, who are ready to raise up their mourning.

9 Hayaan na ang mga bituin sa hating-gabi ay magdilim. Hayaan na maghanap ng liwanag ang araw na iyon pero walang matagpuan, o kaya ang mga talukap ng mga mata ay huwag nang makakita ng bukang liwayway,

Let the stars of the twilight thereof be dark; let it look for light, but have none; neither let it see the dawning of the day:

10 dahil hindi nito sinara ang pintuan ng sinapupunan ng aking ina, ni itinago ang kaguluhan mula sa aking mga mata.

Because it shut not up the doors of my mother’s womb, nor hid sorrow from my eyes.

11 Bakit hindi pa ako namatay noong ako ay lumabas sa sinapupunan? Bakit hindi ko pa isinuko ang aking espiritu noong ako ay ipinagbubuntis pa lang ng aking ina?

Why died I not from the womb? why did I not give up the ghost when I came out of the belly?

12 Bakit pa ako kinandong sa kaniyang mga tuhod? O tinanggap ng kaniyang didbdib para ako ay makasuso?

Why did the knees prevent me? or why the breasts that I should suck?

13 Dapat sana tahimik na akong nakahiga ngayon, nakatulog na sana ako at namamahinga

For now should I have lain still and been quiet, I should have slept: then had I been at rest,

14 kasama ng mga hari at taga-payo sa lupa, na nagtayo ng mga puntod para sa kanilang mga sarili na ngayon ay gumuho na.

With kings and counsellors of the earth, which build desolate places for themselves;

15 O kaya naman ay nakahiga na kasama ang mga prinsipe na minsan nang nagkaroon ng maraming ginto, na pinuno ang kanilang mga bahay ng pilak.

Or with princes that had gold, who filled their houses with silver:

16 O kaya, patay na ako nang ipinanganak, tulad ng mga sanggol na hindi na nasilayan ang liwanag.

Or as an hidden untimely birth I had not been; as infants which never saw light.

17 Sa lugar na iyon, ang mga masasama ay wala nang kaguluhan, at ang mga pagod ay nakakapagpahinga.

There the wicked cease from troubling; and there the weary be at rest.

18 Na kung saan ang mga bilanggo ay nagkakasundo, hindi na nila maririnig ang boses ng mga tagapamahala sa kanila.

There the prisoners rest together; they hear not the voice of the oppressor.

19 Ang mga karaniwan at mga tanyag na tao ay naroroon, ang lingkod doon ay malaya mula sa kayang amo.

The small and great are there; and the servant is free from his master.

20 Bakit pa ibinigay ang liwanag sa isang taong naghihirap, bakit pa ibinigay ang buhay sa taong ang kaluluwa ay puno ng pait;

Why is light given to him that is in misery, and life to the bitter in soul;

21 ang taong gusto nang mamatay pero hindi mamatay-matay, ang taong naghahanap ng kamatayan higit pa sa paghahanap ng kayamanan?

Which long for death, but it comes not; and dig for it more than for hid treasures;

22 Bakit pa ibinigay ang liwanag sa isang taong lubos na masaya at nagagalak kung hinahanap naman niya ay libingan?

Which rejoice exceedingly, and are glad, when they can find the grave?

23 Bakit ibinibigay ang liwanag sa isang taong inililihim ang kaniyang pamamaraan, isang tao kung saan naglagay ang Diyos ng mga bakod?

Why is light given to a man whose way is hid, and whom God has hedged in?

24 Dahil mas nangyayari ang aking hikbi kaysa kumain; ang aking panaghoy ay ibinubuhos na parang tubig.

For my sighing comes before I eat, and my roarings are poured out like the waters.

25 Dahil ang bagay na kinatatakutan ko ay dumating na sa akin; kung ano ang ikinatatakot ko ay narito na.

For the thing which I greatly feared is come on me, and that which I was afraid of is come to me.

26 Wala akong kaginhawaan, katahimikan at kapahingahan bagkus ang dumating sa akin ay kabalisahan.

I was not in safety, neither had I rest, neither was I quiet; yet trouble came.