Psaltaren 104

1 Lofva Herran, min själ; Herre, min Gud, du äst ganska härlig, du äst dägelig och allstinges väl beprydd.

Halleluja! Loof Jahweh, mijn ziel: Jahweh, mijn God, hoog zijt Gij verheven! Gij hebt U met glorie en luister omkleed,

2 Ljus är din klädnad, som du uppå hafver; du utsträcker himmelen såsom ett tapet.

En hult U in het licht als een mantel; Gij spant de hemelen uit als een tent,

3 Du hvälfver honom ofvan med vatten; du far i skyn såsom i en vagn, och går på vädrens vingar;

En legt op de wateren uw opperzalen. Gij maakt van de wolken uw wagen, Zweeft op de vleugels van de wind;

4 Du, som gör dina Änglar till väder, och dina tjenare till eldslåga;

Stelt de stormen aan tot uw boden, Laaiend vuur tot uw knechten.

5 Du, som grundar jordena på hennes botten, så att hon blifver i evig tid.

Gij hebt de aarde op haar pijlers gegrond, Zodat ze voor eeuwig niet wankelt.

6 Med djupet betäcker du henne, såsom med ett kläde, och vatten stå öfver bergen.

De Oceaan bedekte haar als een kleed, Nog boven de bergen stonden de wateren:

7 Men för ditt näpsande fly de; för ditt dundrande fara de bort.

Maar ze namen de vlucht voor uw dreigen, Rilden van angst voor de stem van uw donder;

8 Bergen resa högt upp, och dalarna sätta sig ned i det rum, som du dem skickat hafver.

Toen rezen de bergen, en zonken de dalen Op de plaats, die Gij hun hadt bestemd.

9 Du hafver satt ett mål, der komma de intet öfver; och måga icke åter betäcka jordena.

Gij hebt ze grenzen gesteld, die ze niet overschreden, Ze mochten niet meer de aarde bedekken;

10 Du låter källor uppbrista i dalomen, så att vatten emellan bergen flyta;

Gij zendt de bronnen in de dalen, En tussen de bergen stromen ze voort;

11 Att all djur på markene måga dricka, och vildåsnarna sin törst släcka.

Ze laven al de wilde dieren, En de woudezel lest er zijn dorst;

12 När dem sitta himmelens foglar, och sjunga på qvistarna.

Daar nestelen de vogels uit de lucht, En fluiten er tussen de struiken.

13 Du fuktar bergen ofvanefter; du gör landet fullt med frukt, den du förskaffar.

Uit uw zalen drenkt Gij de bergen, Door het sap van uw nevel wordt de aarde verzadigd;

14 Du låter gräs växa för boskapen, och säd menniskomen till nytto; att du skall låta komma bröd utaf jordene;

Gij laat voor het vee het gras ontspruiten, En het groen voor wat de mensen dient. Gij roept het graan uit de aarde te voorschijn,

15 Och att vin skall fröjda menniskones hjerta, och hennes ansigte dägeligit varda af oljo, och bröd styrka menniskones hjerta;

En de wijn, die het hart van de mensen verheugt; Olie, om het gelaat te doen glanzen, Brood, dat het hart van de mensen verkwikt.

16 Att Herrans trä skola full med must stå; de cedreträ på Libanon, som han planterat hafver.

Jahweh’s bomen drinken zich vol, De Libanon-ceders, die Hij heeft geplant:

17 Der hafva foglarna sitt näste, och hägrar bo uppe i furoträn.

Waar de vogels zich nestelen, In wier toppen de ooievaar woont.

18 De höga berg äro de stengetters tillflykt, och stenklyfterna de kunilers.

De hoogste bergen zijn voor de gemzen, De klippen een schuilplaats voor bokken.

19 Du gör månan, till att derefter skifta året; solen vet sin nedergång.

Gij schiept de maan, om de tijd te bepalen, De zon weet, wanneer ze onder moet gaan.

20 Du gör mörker, att natt varder; då draga sig all vilddjur ut;

Maakt Gij het donker, dan wordt het nacht, En sluipen de wilde beesten rond,

21 De unga lejon, som ryta efter rof, och sin mat söka af Gudi;

Brullen de leeuwen om buit, En vragen God om hun voedsel.

22 Men när solen uppgår, draga de bort, och lägga sig uti sina kulor.

De zon gaat op: ze kruipen weg, En leggen zich neer in hun holen;

23 Så går då menniskan ut till sitt arbete, och till sitt åkerverk intill aftonen.

Maar de mens tijgt aan zijn werk, En aan zijn arbeid tot aan de avond.

24 Herre, huru äro din verk så stor och mång! Du hafver visliga skickat dem all, och jorden är full af dina ägodelar.

Hoe ontzaglijk zijn uw werken, o Jahweh: Gij hebt ze allen met wijsheid gewrocht! De aarde is vol van uw schepselen,

25 Hafvet, det så stort och vidt är, der kräla uti, utan tal, både stor och liten djur.

Niet minder de zee; Die is groot en geweldig, En het wemelt daarin zonder tal: Beesten, kleine en grote,

26 Der gå skepp; der äro hvalfiskar, som du gjort hafver, att de deruti leka skola.

Monsters trekken er door, Liwjatan dien Gij hebt geschapen, Om er mede te spelen.

27 Allt vänter efter dig, att du skall gifva dem mat i sin tid.

Allen zien naar U uit, Om voedsel, elk op zijn tijd.

28 Då du gifver dem, så samla de; när du upplåter dina hand, så varda de med god ting mättade.

Geeft Gij het: ze eten het op; Gij opent uw hand: ze worden van het goede verzadigd.

29 Om du fördöljer ditt ansigte, så varda de förskräckte; du tager deras anda bort, så förgås de, och varda åter till stoft igen.

Maar verbergt Gij uw aanschijn: Ze verstarren van schrik; Gij ontneemt hun de adem: Ze sterven en keren terug tot hun stof.

30 Du låter ut din anda, så varda de skapade, och du förnyar jordenes ansigte.

Maar Gij zendt weer uw geest: en ze worden geschapen, En Gij vernieuwt het aanschijn der aarde!

31 Herrans ära är evig; Herren hafver behag till sin verk.

Eeuwig dure de glorie van Jahweh, En blijve Jahweh Zich in zijn werken verheugen;

32 Han ser uppå jordena, så bäfvar hon; han kommer vid bergen, så ryka de.

Hij, die de aarde beziet: en ze beeft; Die de bergen aanraakt: ze roken!

33 Jag vill sjunga Herranom i mina lifsdagar, och lofva min Gud, så länge jag är till.

Heel mijn leven zal ik zingen voor Jahweh, Mijn God blijven loven, zolang ik besta!

34 Mitt tal behage honom väl; jag gläder mig af Herranom.

Moge mijn zang Hèm behagen, En ìk mij in Jahweh verblijden;

35 Syndarena hafve en ända på jordene, och de ogudaktige vare icke mer till; lofva, min själ, Herran. Halleluja.

Maar mogen de zondaars van de aarde verdwijnen, En de goddelozen niet blijven bestaan! Loof Jahweh, mijn ziel!