Job 3
1 Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;
Potem Hiob otworzył swoje usta i przeklinał swój dzień.
2 Utbrast, och sade:
Hiob odezwał się i zawołał:
3 Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.
Niech zginie dzień, w którym się urodziłem, i noc, [w którą] powiedziano: Poczęty mężczyzna.
4 Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.
Niech ten dzień stanie się ciemnością, niech o niego nie troszczy się Bóg z wysokości i nie oświetla go światłość.
5 Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.
Niech go pokryje ciemność i cień śmierci, niech go ogarnie obłok i przerazi mrok dnia.
6 Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.
Niech tą nocą zawładnie ciemność, niech nie będzie liczona wśród dni roku [i] nie wejdzie w liczbę miesięcy.
7 Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.
Niech ta noc będzie samotna, niech nie będzie w niej radosnego śpiewu.
8 De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.
Niech przeklną ją ci, którzy przeklinają dzień, którzy są gotowi podnieść swój lament.
9 Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;
Niech gwiazdy zaćmią się [o] zmierzchu, niech nie doczeka się światła ani nie zobaczy zorzy porannej;
10 Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.
Bo nie zamknęła drzwi łona mej [matki] i nie ukryła smutku przed moimi oczami.
11 Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?
Czemu nie umarłem w łonie? [Czemu] nie zginąłem, kiedy wyszedłem z łona?
12 Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?
Czemu przyjęły mnie kolana? Czemu [przyjęły mnie] piersi, abym mógł [je] ssać?
13 Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;
Teraz bowiem leżałbym i trwał w spokoju, spałbym i odpoczywał;
14 Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;
Z królami i z doradcami ziemi, którzy sobie budowali opustoszałe miejsca;
15 Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;
Albo z książętami, którzy mieli złoto i napełnili swe domy srebrem;
16 Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.
Albo [czemu] nie stałem się jak ukryty, martwy płód, jak niemowlęta, [które] nie widziały światła?
17 Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.
Tam bezbożni przestają straszyć, tam pozbawieni siły odpoczywają.
18 Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.
Tam więźniowie razem wypoczywają i nie słyszą głosu ciemięzcy.
19 Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.
Mały i wielki [są] tam sobie równi i niewolnik jest wolny od swego pana.
20 Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;
Czemu nędznemu dane jest światło, a życie [tym], którzy są rozgoryczeni na duszy;
21 (De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;
Którzy z tęsknotą wypatrują śmierci, a [ta] nie przychodzi, choć jej szukają pilniej niż ukrytych skarbów;
22 De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )
Którzy wielce się radują i cieszą, kiedy grób znajdują?
23 Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?
[Czemu dane jest światło] człowiekowi, którego droga jest ukryta i którego Bóg osaczył?
24 Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.
Kiedy bowiem mam jeść, przychodzi moje wzdychanie, a moje jęki rozchodzą się jak woda;
25 Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.
Bo to, czego się bałem, spotkało mnie, a to, czego się obawiałem, spadło na mnie.
26 Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.
Nie byłem bezpieczny, nie miałem spokoju ani odpoczynku, a jednak nadeszła trwoga.
