Job 7
1 Ciertamente tiempo determinado tiene el hombre sobre la tierra, y sus días son como los días del jornalero.
“A nuk kryen vallë një punë të rëndë njeriu mbi tokë dhe ditët e tij a nuk janë si ditët e një argati?
2 Como el siervo anhela la sombra, y como el jornalero espera el reposo de su trabajo,
Ashtu si skllavi dëshiron fort hijen dhe ashtu si argati pret mëditjen e tij,
3 así poseo yo los meses de vanidad, y las noches de trabajo me dieron por cuenta.
kështu edhe mua më ranë muaj fatkeqësie dhe m’u caktuan net me dhembje.
4 Cuando estoy acostado, digo: ¿Cuándo me levantaré? Y mido la noche, y estoy harto de devaneos hasta el alba.
Sa shtrihem, them: “Kur do të ngrihem?”. Por nata është e gjatë dhe jam vazhdimisht i shqetësuar deri në agim.
5 Mi carne está vestida de gusanos, y de terrones de polvo; mi piel hendida y abominable.
Mishi im është i mbuluar me krimba dhe me buca dheu, lëkura ime plasaritet dhe është bërë e pështirë.
6 Mis días fueron más ligeros que la lanzadera del tejedor, y fenecieron sin esperanza.
Ditët e mia janë më të shpejta se masuri i një endësi dhe po harxhohen pa shpresë.
7 Acuérdate que mi vida es un viento, y que mis ojos no volverán para ver el bien.
Kujto që jeta ime është një frymë; syri im nuk do të shohë më të mirën.
8 Los ojos de los que ahora me ven, no me verán más; tus ojos serán sobre mí, y dejaré de ser.
Syri i atij që më shikon nuk do të më shohë më; sytë e tu do të jenë mbi mua, por unë nuk do të jem më.
Ashtu si reja davaritet dhe nuk duket më, kështu ai që zbret në Sheol nuk kthehet më; (Sheol h7585)
10 no tornará más a su casa, ni su lugar le conocerá más.
nuk do të kthehet më në shtëpinë e tij, dhe banesa e tij nuk do ta njohë më.
11 Por tanto yo no reprimiré mi boca; hablaré con la angustia de mi espíritu, y me quejaré con la amargura de mi alma.
Prandaj nuk do ta mbaj gojën të mbyllur do të flas në ankthin e frymës time; do të ankohem në hidhërimin e shpirtit tim.
12 ¿Soy yo un mar, o dragón, que me pongas guarda?
A jam vallë deti apo një përbindësh i detit që ti më ruan me një roje?
13 Cuando digo: Mi cama me consolará, mi cama atenuará mis quejas;
Kur unë them: “Shtrati im do të më japë një lehtësim, shtroja ime do ta zbusë dhembjen time”,
14 entonces me quebrantarás con sueños, y me turbarás con visiones.
ti më tremb me ëndrra dhe më tmerron me vegime;
15 Y mi alma tuvo por mejor el ahogamiento, y quiso la muerte más que a mis huesos.
kështu shpirtit tim i parapëlqen të mbytet dhe të vdesë se sa të bëjë këtë jetë.
16 Abominé la vida; no quiero vivir para siempre; déjame, pues, que mis días son vanidad.
Unë po shpërbëhem; nuk kam për të jetuar gjithnjë; lërmë të qetë; ditët e mia nuk janë veçse një frymë.
17 ¿Qué es el hombre, para que lo engrandezcas, y que pongas sobre él tu corazón,
Ç’është njeriu që ti ta bësh të madh dhe të kujdesesh për të,
18 y lo visites todas las mañanas, y todos los momentos lo pruebes?
dhe ta vizitosh çdo mëngjes duke e vënë në provë në çdo çast?
19 ¿Hasta cuándo no me dejarás, ni me soltarás hasta que trague mi saliva?
Kur do ta heqësh shikimin tënd nga unë dhe do të më lësh të përcjell pështymën time?
20 Si he pecado, ¿qué te haré, oh Guarda de los hombres? ¿Por qué me has puesto contrario a ti, y que a mí mismo sea pesado?
Në rast se kam mëkatuar, çfarë të kam bërë ty, o rojtar i njerëzve? Pse më ke bërë objekt të goditjeve të tua, aq sa i jam bërë barrë vetes sime?
21 ¿Y por qué no quitas mi rebelión, y perdonas mi iniquidad? Porque ahora dormiré en el polvo, y si me buscares de mañana, ya no seré hallado.
Pse nuk i fal shkeljet e mia dhe nuk e kapërcen paudhësinë time? Sepse shpejt do të jem pluhur; ti do të më kërkosh, por unë nuk do të jem më”.
