< Job 14 >

1 El hombre nacido de mujer, corto de días, y harto de sinsabores;
Nou menm moun, se nan vant fanm nou soti. Lavi nou kout, men li pa manke traka!
2 que sale como una flor y es cortado; y huye como la sombra, y no permanece.
Nou parèt tankou yon flè. Epi lamenm nou fennen. Nou disparèt tankou yon nwaj k'ap pase.
3 ¿Y sobre éste abres tus ojos, y me traes a juicio contigo?
Epi, Bondye, se sa w'ap louvri je ou gade. Se sa w'ap fè kanpe devan ou pou jije l'?
4 ¿Quién hará limpio de inmundo? Nadie.
Ki moun ki ka fè dlo pwòp soti nan yon sous sal? Pesonn moun.
5 Si sus días están determinados, y el número de sus meses está cerca de ti; tú le pusiste términos, de los cuales no pasará.
Tan chak moun gen pou l' viv la fikse deja depi lontan. Kantite mwa li gen pou l' viv la, se nan men ou sa rete. Anyen pa ka chanje.
6 Si tú lo dejares, él dejará de ser; entre tanto deseará, como el jornalero, su día.
Tanpri, wete je ou sou mwen. Kite m' pran yon ti souf. Tankou moun ki fin pase yon jounen ap travay di, kite m' pran yon ti kanpo.
7 Porque si el árbol fuere cortado, aún queda de él esperanza; retoñecerá aún, y sus renuevos no faltarán.
Toujou gen yon ti espwa pou yon pyebwa. Yo te mèt koupe l', l'ap toujou pouse ankò, li p'ap mouri.
8 Si se envejeciere en la tierra su raíz, y su tronco fuere muerto en el polvo,
Rasin li yo te mèt fin vye nan tè a, bout chouk la te mèt fin chèch,
9 al olor del agua reverdecerá, y hará copa como nueva planta.
depi li jwenn dlo, l'ap boujonnen, l'ap pouse kreyòl.
10 Mas cuando el hombre morirá, y será cortado; y perecerá el hombre, ¿adónde estará él?
Men moun, depi yo mouri, yo tounen kadav. Lè yo kase kòd, ou pa wè kote yo fè.
11 Las aguas del mar se fueron, y se agotó el río, se secó.
Letan ka cheche, larivyè ka sispann koule.
12 Así el hombre yace, y no se tornará a levantar; hasta que no haya cielo no despertarán, ni recordarán de su sueño.
Men, kote yon moun mouri kouche a, pa gen leve pou li ankò. Poul va fè dan anvan y'a leve vivan ankò, anvan y'a leve soti nan dòmi yo a.
13 ¡Oh quién me diera que me escondieses en la sepultura, que me encubrieras hasta apaciguarse tu ira, que me pusieses plazo, y de mí te acordaras! (Sheol h7585)
Si sèlman ou ta vle kache m' nan peyi kote mò yo ye a? Si ou te ka kite m' la jouk kòlè ou la fin pase? Apre sa, ou ta fikse yon dat pou chonje m' ankò. (Sheol h7585)
14 Si el hombre muriere, ¿por ventura vivirá? Todos los días de mi edad esperaré, hasta que venga mi transformación.
Men, sa m'ap di la a? Eske moun mouri ka leve? Sa pa fè anyen. Mwen ta tann move tan sa a fin pase, jouk sa ta bon pou mwen ankò.
15 Entonces llamarás, y yo te responderé, a la obra de tus manos desearás.
Lè sa a, ou ta rele m', mwen ta reponn ou. Ou ta kontan wè sa ou te fè ak men ou lan.
16 Pues ahora me cuentas los pasos, y no das dilación a mi pecado.
Lè sa a, ou ta gade jan m'ap mache a, men, ou pa ta chonje sa m' te konn fè ki mal.
17 Tienes sellada en manojo mi prevaricación, y enmiendas a mi iniquidad.
Ou ta padonnen m' peche m' yo, ou ta mare yo tout fè yon pakèt voye jete.
18 Y ciertamente el monte que cae se deshace, y las peñas son traspasadas de su lugar;
Rive yon lè se pou mòn yo anfale, se pou wòch yo woule desann.
19 las piedras son quebrantadas con el agua impetuosa, que se lleva el polvo de la tierra, de tal manera haces perder al hombre la esperanza.
Rive yon lè dlo ap fin manje wòch yo, lapli ap fin bwote tout tè a desann. Konsa tou, rive yon lè ou wete tout espwa nan kè moun.
20 Para siempre serás más fuerte que él, y él se va; demudarás su rostro, y lo enviarás.
Ou kraze yo nèt anba men ou, epi yo mouri. Ou fè moun pa ka rekonèt yo, epi ou voye yo ale.
21 Sus hijos serán honrados, y él no lo sabrá; o serán afligidos, y no entenderá de ellos.
Moun fè lwanj pitit mò yo, men mò yo menm yo pa konn anyen. Moun pase yo nan betiz, men yo menm, sa pa di yo anyen.
22 Mas mientras su carne estuviere sobre él se dolerá, y su alma se entristecerá en él.
Yon sèl soufrans yo santi se sa k'ap manje yo nan tout kò yo a. Se pou tèt pa yo ase y'ap plenyen!

< Job 14 >