< Job 11 >

1 Y respondió Zofar naamatita, y dijo:
Respondens autem Sophar Naamathites, dixit:
2 ¿Las muchas palabras no han de tener respuesta? ¿Y el hombre parlero será justificado?
Numquid qui multa loquitur, non et audiet? aut vir verbosus iustificabitur?
3 ¿Tus mentiras harán callar a los hombres? ¿Y harás escarnio, y no habrá quien te avergüence?
Tibi soli tacebunt homines? et cum ceteros irriseris, a nullo confutaberis?
4 Tú dices: Mi manera de vivir es pura, y yo soy limpio delante de tus ojos.
Dixisti enim: Purus est sermo meus, et mundus sum in conspectu tuo.
5 Mas ¡oh, quién diera que Dios hablara, y abriera sus labios contigo,
Atque utinam Deus loqueretur tecum, et aperiret labia sua tibi,
6 y que te declarara los secretos de la sabiduría! Porque mereces dos tantos según la ley; y sabe que Dios te ha olvidado por tu iniquidad.
Ut ostenderet tibi secreta sapientiae, et quod multiplex esset lex eius, et intelligeres quod multo minora exigaris ab eo, quam meretur iniquitas tua.
7 ¿Alcanzarás tú el rastro de Dios? ¿Llegarás tú a la perfección del Todopoderoso?
Forsitan vestigia Dei comprehendes, et usque ad perfectum Omnipotentem reperies?
8 Es más alto que los cielos; ¿qué harás? Es más profundo que el infierno; ¿cómo lo conocerás? (Sheol h7585)
Excelsior caelo est, et quid facies? profundior inferno, et unde cognosces? (Sheol h7585)
9 Su dimensión es más larga que la tierra, y más ancha que el mar.
Longior terra mensura eius, et latior mari.
10 Si cortare, o encerrare, o juntare, ¿quién le responderá?
Si subverterit omnia, vel in unum coarctaverit, quis contradicet ei?
11 Porque él conoce a los hombres vanos; y ve la iniquidad, ¿y no entenderá?
Ipse enim novit hominum vanitatem, et videns iniquitatem, nonne considerat?
12 El hombre vano se hará entendido, aunque nazca como el pollino del asno montés.
Vir vanus in superbiam erigitur, et tamquam pullum onagri se liberum natum putat.
13 Si tú preparares tu corazón, y extendieres a él tus manos;
Tu autem firmasti cor tuum, et expandisti ad eum manus tuas.
14 si alguna iniquidad hubiere en tu mano, y la echares de ti, y no consintieres que more maldad en tus habitaciones;
Si iniquitatem, quae est in manu tua, abstuleris a te, et non manserit in tabernaculo tuo iniustitia:
15 entonces levantarás tu rostro limpio de mancha, y serás fuerte y no temerás;
Tunc levare poteris faciem tuam absque macula, et eris stabilis, et non timebis.
16 y olvidarás tu trabajo, y te acordarás de él como de aguas que pasaron;
Miseriae quoque oblivisceris, et quasi aquarum quae praeterierunt recordaberis.
17 y en mitad de la siesta se levantará bonanza; resplandecerás, y serás como la misma mañana;
Et quasi meridianus fulgor consurget tibi ad vesperam: et cum te consumptum putaveris, orieris ut lucifer.
18 y confiarás, que habrá esperanza; y cavarás, y dormirás seguro;
Et habebis fiduciam, proposita tibi spe, et defossus securus dormies.
19 y te acostarás, y no habrá quien te espante; y muchos te rogarán.
Requiesces, et non erit qui te exterreat: et deprecabuntur faciem tuam plurimi.
20 Mas los ojos de los malos se consumirán, y no tendrán refugio; y su esperanza será agonía del alma.
Oculi autem impiorum deficient, et effugium peribit ab eis, et spes illorum abominatio animae.

< Job 11 >