Job 9

1 Y RESPONDIÓ Job, y dijo:

Job antwoordde, en sprak:

2 Ciertamente yo conozco que es así: ¿y cómo se justificará el hombre con Dios?

Zeker, ik weet wel, dat het zo is; Maar hoe kan een mens tegenover God in zijn recht zijn?

3 Si quisiere contender con él, no le podrá responder á una [cosa] de mil.

Wanneer hij Hem ter verantwoording wil roepen, Geeft Hij niet eens op de duizendmaal antwoord;

4 El es sabio de corazón, y poderoso en fortaleza: ¿quién se endureció contra él, y quedó en paz?

Wie heeft den Alwijze en den Almachtige Ooit ongedeerd getrotseerd?

5 Que arranca los montes con su furor, y no conocen quién los trastornó:

Hem, die bergen verzet, en ze merken het niet, Ze onderstboven keert in zijn toorn;

6 Que remueve la tierra de su lugar, y hace temblar sus columnas:

Die de aarde op haar plaats doet schudden, Haar zuilen trillen ervan;

7 Que manda al sol, y no sale; y sella las estrellas:

Die de zon bevel geeft, niet te stralen, En de sterren onder een zegel legt!

8 El que extiende solo los cielos, y anda sobre las alturas de la mar:

Die de hemel uitspant, Hij alleen, En voortschrijdt over de golven der zee;

9 El que hizo el Arcturo, y el Orión, y las Pléyadas, y los lugares secretos del mediodía:

Die Grote Beer en Orion schiep, Plejaden en het Zuiderkruis;

10 El que hace cosas grandes é incomprensibles, y maravillosas, sin número.

Die grootse, ondoorgrondelijke dingen wrocht, En talloze wonderen!

11 He aquí que él pasará delante de mí, y yo no lo veré; y pasará, y no lo entenderé.

Zie, Hij gaat mij voorbij, en ik zie het niet, Hij glijdt langs mij heen, ik bemerk het niet;

12 He aquí, arrebatará; ¿quién le hará restituir? ¿Quién le dirá, Qué haces?

Rooft Hij: Wie zal Hem weerhouden? Wie Hem zeggen: Wat doet Gij?

13 Dios no tornará atrás su ira, y debajo de él se encorvan los que ayudan á los soberbios.

God, die zijn gramschap niet weerhoudt: Zelfs Ráhabs helpers moesten zich onder Hem krommen!

14 ¿Cuánto menos le responderé yo, y hablaré con él palabras estudiadas?

Hoe zou ik Hem dan ter verantwoording roepen, Mijn woorden tegenover Hem vinden?

15 Que aunque fuese yo justo, no responderé; antes habré de rogar á mi juez.

Ik, die geen antwoord krijg, al heb ik ook recht, Maar mijn Rechter om genade moet smeken;

16 Que si yo le invocase, y él me respondiese, aun no creeré que haya escuchado mi voz.

En al gaf Hij mij antwoord, als ik riep, Dan geloof ik niet, dat Hij naar mij zou luisteren.

17 Porque me ha quebrado con tempestad, y ha aumentado mis heridas sin causa.

Hij, die mij vertrapt om een kleinigheid En mijn smarten vermeerdert om niet;

18 No me ha concedido que tome mi aliento; mas hame hartado de amarguras.

Hij, die mij niet op adem laat komen, Maar mij met bitter wee overstelpt.

19 Si [habláremos] de [su] potencia, fuerte por cierto es; si de juicio, ¿quién me emplazará?

Gaat het om kracht: Hij is er, de Sterke! Gaat het om recht: Wie klaagt Hem aan?

20 Si yo me justificare, me condenará mi boca; si [me dijere] perfecto, esto me hará inicuo.

Al had ik ook recht, zijn mond veroordeelde mij; Al was ik onschuldig, Hij verklaarde mij schuldig!

21 [Bien que] yo [fuese] íntegro, no conozco mi alma: reprocharé mi vida.

Ben ik onschuldig? Ik weet het zelf nu niet meer. Ik verfoei mijn bestaan: Het is mij allemaal één!

22 Una cosa resta que yo diga: Al perfecto y al impío él los consume.

Maar daarom roep ik het uit: Onschuldigen en schuldigen slaat Hij neer!

23 Si azote mata de presto, ríese de la prueba de los inocentes.

Wanneer zijn gesel plotseling doodt, Lacht Hij met de vertwijfeling van de onschuldigen;

24 La tierra es entregada en manos de los impíos, y él cubre el rostro de sus jueces. Si no [es él], ¿quién [es]? ¿dónde está?

Is het land aan bozen overgeleverd, Hij bindt nog een blinddoek op het gelaat van de rechters: Want zo Hij het niet doet, Wie doet het dan wel?

25 Mis días han sido más ligeros que un correo; huyeron, y no vieron el bien.

Zo vliegen mijn dagen voorbij, Sneller nog dan een ijlbode; Zo vluchten ze weg, Zonder geluk te aanschouwen;

26 Pasaron cual navíos veloces: como el águila que se arroja á la comida.

Ze schieten heen als schepen van riet, Als een adelaar, die zich werpt op zijn prooi.

27 Si digo: Olvidaré mi queja, dejaré mi aburrimiento, y esforzaréme:

Denk ik, ik wil mijn jammer vergeten, Weer vrolijk schijnen en blij,

28 Contúrbanme todos mis trabajos; sé que no me darás por libre.

Dan ben ik weer bang voor al mijn smarten, Wetend, dat Gij mij niet voor onschuldig houdt.

29 Yo soy impío, ¿para qué trabajaré en vano?

En wanneer ik dan toch schuldig moet zijn, Waarom doe ik mijn best, om niet?

30 Aunque me lave con aguas de nieve, y limpie mis manos con la misma limpieza,

Al was ik mij nog zo schoon met sneeuw, En reinig mijn handen met zeep,

31 Aun me hundirás en el hoyo, y mis propios vestidos me abominarán.

Toch ploft Gij mij neer in het vuil, Zodat mijn kleren van mij walgen.

32 Porque no es hombre como yo, para que yo le responda, y vengamos juntamente á juicio.

Neen, Gij zijt geen mens, zoals ik, dien ik ter verantwoording roep, Zodat wij te zamen voor de rechtbank verschijnen!

33 No hay entre nosotros árbitro que ponga su mano sobre nosotros ambos.

Ach, mocht er een scheidsrechter tussen ons zijn, Die zijn hand op ons beiden kon leggen;

34 Quite de sobre mí su vara, y su terror no me espante.

Die Gods roede van mij weg zou nemen, Zodat de schrik voor Hem mij niet deerde:

35 Entonces hablaré, y no le temeré: porque así no estoy en mí mismo.

Dan zou ik spreken zonder Hem te vrezen; Maar nu er geen is, neem ik het op voor mijzelf!