Job 29
1 Y tornó Job a tomar su parábola, y dijo:
Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
2 ¡Quién me tornase como en los meses pasados, como en los días cuando Dios me guardaba!
Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
3 Cuando hacía resplandecer su candela sobre mi cabeza, a la luz de la cual yo caminaba en la oscuridad.
Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
4 Como fui en los días de mi mocedad, cuando Dios era familiar en mi tienda;
Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
5 Cuando aun el Omnipotente estaba conmigo, y mis mozos al derredor de mí;
Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
6 Cuando yo lavaba mis caminos con manteca, y la piedra me derramaba ríos de aceite;
Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
7 Cuando salía a la puerta a juicio, y en la plaza hacía aparejar mi silla:
Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
8 Los mozos me veían, y se escondían, y los viejos se levantaban, y estaban en pie.
Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
9 Los príncipes detenían sus palabras, y ponían la mano sobre su boca.
Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
10 La voz de los principales se ocultaba, y su lengua se pegaba a su paladar.
La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
11 Cuando los oídos que me oían, me llamaban bienaventurado, y los ojos que me veían, me daban testimonio;
Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
12 Porque libraba al pobre que gritaba, y al huérfano que carecía de ayudador.
Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
13 La bendición del que se iba a perder venía sobre mí, y al corazón de la viuda hacía cantar de alegría.
Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
14 Vestíame de justicia, y ella me vestía como un manto, y mí toca era juicio.
Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
15 Yo era ojos al ciego, y pies al cojo.
Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
16 A los menesterosos era padre, y de la causa que no entendía, me informaba con diligencia.
Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
17 Y quebraba los colmillos del inicuo; y de sus dientes hacía soltar la presa.
Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
18 Y decía: En mi nido moriré, y como arena multiplicaré días.
Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
19 Mi raíz está abierta junto a las aguas, y en mis ramas permanecerá rocío.
Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
20 Mi honra se renueva conmigo, y mi arco se renueva en mi mano.
Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
21 Oíanme y esperaban, y callaban a mi consejo.
Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
22 Tras mi palabra no replicaban: mas mi razón destilaba sobre ellos.
Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
23 Y esperábanme como a la lluvia, y abrían su boca como a la lluvia tardía.
Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
24 Si me reía a ellos, no lo creían; ni derribaban la luz de mi rostro.
Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
25 Aprobaba el camino de ellos, y sentábame en cabecera; y moraba como el rey en el ejército, como el que consuela llorosos.
Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
