Job 17
1 Mi huelgo es corrompido, mis días son cortados, y el sepulcro me está aparejado.
Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.
2 Ya no hay conmigo sino escarnecedores, en cuyas amarguras se detienen mis ojos.
Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.
3 Pon ahora, y dáme fianzas contigo: ¿quién tocará ahora mi mano?
Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
4 Porque el corazón de ellos has escondido de entendimiento: por tanto no los ensalzarás.
Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
5 El que denuncia lisonjas a sus prójimos, los ojos de sus hijos desfallezcan.
Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.
6 El me ha puesto por parábola de pueblos, y delante de ellos he sido tamboril.
Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.
7 Y mis ojos se oscurecieron de desabrimiento, y todos mis pensamientos han sido como sombra.
Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.
8 Los rectos se maravillarán de esto, y el inocente se despertará contra el hipócrita.
La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.
9 Mas el justo retendrá su carrera; y el limpio de manos aumentará la fuerza.
Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.
10 Mas volvéd todos vosotros, y veníd ahora, y no hallaré entre vosotros sabio.
Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.
11 Mis días se pasaron, y mis pensamientos fueron arrancados, los pensamientos de mi corazón.
Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
12 Pusiéron me la noche por día, y la luz cercana delante de las tinieblas.
La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito. (Sheol h7585)
14 A la huesa dije: Mi padre eres tú: a los gusanos: Mi madre, y mi hermano.
Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
15 ¿Dónde pues estará ahora mi esperanza? y mi esperanza, ¿quién la verá?
Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
