Job 14

1 El hombre nacido de mujer es corto de días y lleno de perturbaciones.

“Njeriu i lindur nga një grua jeton pak ditë dhe është plot shqetësime.

2 Brota como una flor, pero es cortado. Pasa como una sombra y desaparece.

Mbin si një lule, pastaj pritet; ikën me vrap si një hije dhe nuk e ka të gjatë.

3 ¿Y sobre éste abres tus ojos y lo llevas a juicio contigo?

Mbi një qenie të tillë ti i mban sytë të hapur, dhe më bën që të dal në gjyq bashkë me ty.

4 ¿Quién limpiará lo impuro? ¡Nadie!

Kush mund të nxjerrë një gjë të pastër nga një gjë e papastër? Askush.

5 Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses depende de Ti. Tú le fijaste sus límites, de los cuales no pasará.

Sepse ditët e saj janë të caktuara, numri i muajve të saj varet nga ti, dhe ti i ke vendosur kufij që nuk mund t’i kapërcejë.

6 Aparta de él tu mirada y que descanse hasta que complete su día como un jornalero.

Hiqe shikimin nga ai dhe lëre të qetë, deri sa të mbarojë ditën e tij si një argat.

7 Porque para el árbol hay esperanza: Si es cortado, retoñará, y sus ramas no cesarán.

Të paktën për drurin ka shpresë; në rast se pritet, rritet përsëri dhe vazhdon të mugullojë.

8 Aunque debajo de la tierra esté muerto su tronco, y en la tierra envejezca su raíz,

Edhe sikur rrënjët e tij të plaken nën tokë dhe trungu i tij të vdesë nën dhe,

9 al recibir el agua reverdecerá, y echará ramas como una planta.

me të ndjerë ujin, mugullon përsëri dhe lëshon degë si një bimë.

10 Pero el hombre muere, y queda tendido. Expira el hombre, ¿y dónde está?

Njeriu përkundrazi vdes dhe mbetet i shtrirë për dhe; kur është duke nxjerrë frymën e fundit, ku është, pra?

11 Como las aguas se van al mar, y un río se agota y se seca,

Mund të mungojnë ujërat në det dhe një lumë të meket dhe të thahet,

12 así el hombre queda tendido y no se levantará. Hasta que no haya cielo, no será despertado, ni lo levantarán de su sueño.

por njeriu që dergjet nuk ngrihet më; sa të mos ketë më qiej, nuk do të zgjohet dhe nuk do të çohet më nga gjumi i tij.

13 ¡Ojalá me escondas en el Seol mientras se aplaca tu ira, y me fijes un plazo y te acuerdes de mí! (Sheol h7585)

Ah sikur të doje të më fshihje në Sheol, të më mbaje të fshehur sa të kalonte zemërimi yt, të më caktoje një afat dhe të më kujtoje! (Sheol h7585)

14 Si el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi lucha y servicio esperaré hasta que llegue mi liberación.

Në qoftë se njeriu vdes, a mund të kthehet përsëri në jetë? Do të prisja çdo ditë të shërbimit tim të rëndë, deri sa të arrinte ora e ndryshimit tim.

15 Entonces llamarás y yo te responderé. Tendrás afecto a la hechura de tus manos.

Do të më thërrisje dhe unë do të të përgjigjesha; ti do të kishe një dëshirë të madhe për veprën e duarve të tua.

16 Porque ahora me cuentas los pasos y no das tregua a mi pecado.

Atëherë ti do të më numëroje hapat, por nuk do të vije re mëkatet e mia;

17 Tienes mi transgresión sellada en un saco. Tú cubres mi iniquidad.

do ta vulosje në një thes mëkatin tim dhe do ta mbuloje fajin tim.

18 Pero la montaña cae y se desmorona. Las rocas cambian de lugar.

Por ashtu si një mal rrëzohet dhe thërrmohet, ashtu si një shkëmb luan nga vendi i tij,

19 Las piedras se desgastan con el agua impetuosa que se lleva el polvo de la tierra. Así destruyes la esperanza del hombre.

ashtu si ujërat gërryejnë gurët dhe vërshimet marrin me vete dheun, kështu ti shkatërron shpresën e njeriut.

20 Prevaleces para siempre contra él, y él se va. Desfiguras su rostro y lo despides.

Ti e vë përfund për gjithnjë, dhe ai shkon; ti ia prish fytyrën dhe e dëbon.

21 Sus hijos obtendrán honores, pero él no lo sabrá. Si son humillados, no lo percibirá.

Në rast se bijtë e tij janë të nderuar, ai nuk e di; po të jenë të përbuzur, ai nuk e vë re.

22 Pero su carne sobre él siente el tormento, y su alma gime por él.

Ai ndjen vetëm dhembjen e madhe të mishit të tij dhe pikëllohet për veten e tij.